اسارت _ امام زین العابدین سجاد (ع)

 

 

بسمه تعالی

 

 

تقدیم به پیشگاه مقدس امام سجاد علیه السلام

در طوفان نینوا در بستر گریه می کردی و یاد نیزه ها , دلت را به آتش می کشید و با غصه های بی پایان با خدا نجوا می کردی و اشک می ریختی . حسرت دریای دلت , شهادت بود و در حرارت عاشورا , خیمه ها را به آتش کشیدند و ترا اسیر کردند و کاروان حسینی (ع) با اندوه به شام رفت . و هزار دریا خون شد و هزار رود سرخ خروشید . ای دریای سرخ , در شب های اسارت , پرستار کودکان بی تاب شدی و آهسته , تشنگی اصغر (ع) را گریه کردی و خون های ریختۀ دشت کربلا را فدای عشق الهی کردی . در تب می سوختی و زمزمۀ سرخ تو , " یا حسین (ع) "  بود .و خدا ,  نور صبر را به قلب سرخت می بخشید . در آن لحظه های نورانی , مانند کوه سرخ ایستادی و پیام سرخ حسین (ع) را فریاد ها کردی . و برای زخم های دلت مرهم نداشتی تا یکبار دیگر از خدا بخواهی تا اشک های اصغر (ع) را پاک کنی . و دنیای تو جز آوار ِ زخم و خون نبود . اما عرش خدا را شاهد گرفتی که حسین (ع) هرچه کرد ,  برای نور الهی کرد . و در مسجد سیاه شام , چشم تو تنها به لب های ترک خورده ی زینب (ع) بود . سپس برخاستی و نور عاشورا را ادامه دادی و از سرهای بریده ی هفتاد و دو خورشید سرخ گفتی و سرّ عاشورا را افشا کردی . ترسی از جان نداشتی و گل های لاله جهان را سرخ تر کردی . از شدّت غم , چه شب ها که گریه کردی و چه سپیده ها که با تب و حرارت برخاستی . در نگاه تو , تنها خدا , خورشید عشق است . خورشیدی که سرخی کربلا و شب های اسارت را دید و نور را به سر های نیزه ها و چشم های گریان اُسرای کربلا ,  تا ابد بخشید !  . ای سیّد ِعابدین , نور خدا در چشم های مظلوم توست ! 
 

نویسنده : سید محمد حسین شرافت مولا