دنیای خاکستری

یاد دنیای خاکستری بخیر

دود نیرنگ خفه ات می کرد که نگویی

ولی می گفتم

رک و پر از درد می گفتم

دردم می گرفت و باز می گفتم

به این آدمک های خاکستری می گفتم

که چقدر کوچکید

که چقدر ارزانید

که چه غرق شده اید در خرافات فهمتان

آخ که چقدر فهمیده اید  قوم آدم نشناس

که چقدر بزرگید در خوابهایتان

ولی کاش بودید

که خاکستری یعنی دوزخ تردید

دوزخ خودت نبودن

دوزخ هوای پر از جنون و خیانت

حالا این منم همچون شیشه

سالهاست که می شکنم

آخ اگر می خواهید باز می شکنم

فقط گاهی

 لذت دروغتان را پریشان میکنم

فقط گاهی...