قسمت ِ من نیست به این سادگی...
دور شوَم از شعف ِ زندگی
رفتم از این شهر ِ سراسر عذاب
نیست امیدی پس ِ دلمردگی
چوب خط ِ طاقت ِ من پُر شده
نانِ نبوغم همه آجر شده
بسکه نفهمید مرا روزِگار
بسکه سر آماج ِ تمسخر شده
تا به کجا ظلم بگیرم ندید؟
تا به کِی از حزن بسازم نوید؟
مکتب ِ اینان همه ویرانیَست
دَم نزنم فاجعه آید پدید
هر چه که از شور و هنر داشتم
هر چه به سر دُرّ وُ گهر داشتم
در طبق ِ هدیه به ایشان برفت
لیک بگو من چه ثمر داشتم؟
من که زبانم همه بر ناز بود
جمله کلامم همه آواز بود
پس ز چه رو با دل ِ بی طاقتم
زخم ِ زبان دمخور و دمساز بود ؟
گر بشَوی در کف ِ ایشان اسیر
گویمت از عاقبت ِ این مسیر
شاه ِ وجودت به اسیری برند
خلق ِ ملوَّن صفت ِ بی بصیر
چون به غم ِ عقل شدم مبتلا
عیب ِ جهانی بر ِ من برملا
حال بگو من چه کُنم این عذاب؟
از مس ِ اینان چه بسازم؟ طلا؟!
چاره ی من فکر و تعقُّل نبود
هیچ نبردم من از این چاره سود
عیب ِ من این بود" ندیدم خودم"
بهره نبردم به کمال از وجود
درس گرفتم و شد این حاصلم
کز سر ِ دردانه ی خود غافلم
حاجت ِ من نیست به هر قافیه
قطعه نیَم، من غزلی کاملم
حال که طی کرده ام این ماه وُ سال
گویمت از آخر ِ این شرح ِ حال
جمله خوشم با خود و تنهائیَم
هیچ نخواهم من از این قیل و قال
چشم ِ امیدم به کسی خیره نیست
هیچ نیازی به دلم چیره نیست
نیک نظر کردم و دریافتم
بر سر ِ این سفره مرا جیره نیست
من به قلم ،من به ورق راضیَم
عاشق ِ این شعر و سخن سازیَم
جمله جهان بازی ِ خود را کنند
من که طرفدار ِ همین بازیَم
هیچ مجالی مَده بر روزگار
تا بشود پشت ِ نبوغت سوار
ساده بگیری تو به سختی خوری
سیلی ِ این چرخه ی ناسازگار
بسیار زیبا و آموزنده بود
دستمریزاد