عشق خزان زده

درود بانو.
من هم با بعضی دوستان هم عقیده هستم. اینکه سروده ی بسیار کوتاه را در همان چینه ی اول تمام کنید.
حیف نیست بخش نخست یعنی:
خزان را به جنگلِ سرو راهی نیست
با واژگانِ پریشیده و مخاطب ناپسندی که در ادامه آمده را قربانی نمایید؟

این چینه که میتواند به صورتِ:
خزان
را
به سروِ عشق، راهی نیست

نیز بیاید،خودش گویای تمامی صورخیال است،پارامتری که هر سروده ای داشته باشد کافیست.جنگل را حذف کنید چرا که شاید حشو تلقی گردد و وقتی سرو می آید پشتبندش جنگل هم متصور میشود.
سروِ عشق،یک مکنیه یِ قدرتمند و از سویی تشبیهِ بلیغِ قابلیست.مشبه و مشبه به واضح و ادات و وجه شَبه،مستتَرند.
بلندای عشق به بلندای سرو و از سویی جاودانگی و همیشه زنده بودن عشق نیز به ویژگیهای درخت سرو ریشه دوانده.
مستحضری که سرو از جمله ی درختان پراستقامتیست که چون بومی ایران است همواره مابین شعرای متقدم و متأخر در سروده هایشان برای خود ردی به ماندگار گذارده است.
درختی که در تمام ایام سال برگ های سبز خود را از دست نمی ‌دهد و در عین حال در مسیر رشد سریع، همراه با قامتی بلند و کاملاً صاف قرار می گیرد. البته تا اینجای ماجرا هنوز به دلیلی که این درخت را در جایگاهی رفیع قرار می ‌دهند نرسیده ‌ایم. چرا که قدرت سرو در تقابل با شرایط نابهنجار جوی است که تا این اندازه آن را نمادین کرده است. برای درختان سرو فرقی نمی کند در کدام شرایط آب و هوایی و یا در مواجهه با چه نوع باد و طوفان و خشکسالی ای واقع شده باشد. در هر حالتی او یک هدف متعالی دارد. اینکه کاملاً صاف قامت بماند و این هدف متعالی این درخت جذاب است که آن را در مقامی رفیع قرار داده است.آیا این بسانِ ویژگیهای عشق نیست؟

از این برادرت توصیه را بپذیر و شعر را در همان چینه ی نخست،به اتمام برسان تا برای همیشه ماندگار بماند.
موفق باشید. شما استعدادِ خوبی هستید