خیال کبود

آدمای روزگارش دارد

هوایشان ناپایدار است...

میان این همه ناپایداری

به تنهایی هایم پناه میبرم ...

وقتی آدما هرزگی میکنند

روزها کثیف میگذرند و زمانه

سیاه به نظر میرسد..

آوای درد از دلهای رنج کشیده

بگوش میرسد  و من

اجساس شرمساری میکنم

اگر بخواهم زیر یک سقف

آرامش داشته باشم...

آدمها این روزا دلواپس هستند و

ازهم دورند

ما  اشک های زیادی به هم بدهکاریم

وقتی رنج هایمان با هم مشترک است...

رگ احساسم به جوش میاید  و

بغض هایم سمج میشوند

وقتی می بینم دور از هم زندگی میکنیم و

دست هایمان از هم فاصله گرفتند...

این حرفا براده های دلم است

 و من  به خیال کبودم میزند

کاش میشد

یک سفر بی بازگشت داشت...

عبدالله خسروی(پسر زاگرس)