پست های وبلاگ

درود....این مجموعه صدایم در نمی آمد داری داستان هایی هست که نیمه واقعیت و نیمه تخیل خودم هست...این داستان ها ژانر ترسناکی دارن ودر مورد دختری هستن که با روح ها و جن ها سرو کار داره...پرسشی و نقدی داشتید بفرمایید.....
در خدمت شما هستم....

سلام و درود فقط دختر با لباس خواب و بیشتر شخصیت ها انگار قبلا زیاد دیده شده .کاراکترهای جدید و ابداعی بهتر نیس ...ممنون

بسیار زیبا بود 🌷

هنوز نخوندم دارم می خونم،با عکسی که گذاشتی تا این لحظه قلبم افتاده روسینه ام😂😨😨😨 😵😵😵

خوندم،آفرین ،عالی نوشتی،خیلی خوب شروع کردی،پیشرفتی که تو نوشتن و انتقال، حس و حال فضا و مکان و طرز روایت داستان گویید هست خیلی خیلی عالی شده،صد هزار آفرین مهربان،منتظر بقیه داستان هستم

درودتان/
نصف شب است و بنده کمی بی حوصله،حرف زیاد برای گفتن دارم لکن مختصر سیاهه میکنم...
آغاز در داستان مانند شعر باید محکم برداشته شود،این کار با فضا سازی مناسب،بدایع و ترکیبات متناسب صورت میگیرد.
از آن جهت که داستان در دو زاویه ی دید روایت میشود(دانای کل و اول شخص) باید متناسب با زاویه دید مورد نظر گام آغاز برداشته شود...
مثلا اگر زاویه دید دانای کل است باید توصیفات جای حالات را بگیرند،توصیف مکان ها،صحنه ها،چهره ی اشخاص و...
اما اگر زاویه دید اول شخص است(به مانند اینجا) حالات حرف اول را میزنند...
قسمت جالب توجه آغاز داستان شما همین توصیف حالات است،که خواننده را مجاب میکنند پیش روی کند... اما نکته ای که متقابلا توی ذوق میزند سرسری نوشتن و خلاصه وار توضیح دادن آن است که می شود با کمی پردازش رفع و رجوعش کرد...
.............
در حیطه ی ادبیات یک مشکلی که در آثار بدوی بسیاری از نویسندگان ملموس تر است کلیشه است،کلیشه ها زمانی رخ میدهند که یک نویسنده یا شاعر از یک موضوع بارها استفاده کند... درعین حال که تغییر اسلوب ندهد.

به عنوان مثال توصیف حالات،در سه داستانی که از حضرتعالی خوانده ام،یک در لحظه ی هیجان زدگی یا ترس یک فضا در ذهنم ایجاد شده،این مسئله در یک اثر خود را نشان نمیدهد که در مجموع زمانی که آثار خالق را مطالعه میکنید متوجه آن می شوید...
باقی اگر عمری بود...