با درود و احترام
و با تاخیر نسبتا زیاد که یا به دلیل تنبلی ست و یا اینکه کفگیر احساسمان به ته دیگ خورده است !!!
شعر زاینده رود را با نگاهی نو و دوباره خدمتتان تقدیم میکنم ...
امیدوارم با لطف همیشگی که دارید بپسندید و با جملات قشنگتان ، سر ذوقمان ، بیاورید که چه کاری میکند این تشویق ها ... و اما ...
______________________________________________
یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود
توی شهر اصفهان ، نصف جهان
شهری با مردم خوب و مهربان
همگی حاضر جواب و نکته دان ...
دوست دارند : کباب و بریون
با بساط ِ چای و قلیون
زیر چند تا بید ِ مجنون
لب ِ رود ِ گاهی خشگ تر از بیابون
خوش باشند از دل و از جون ...
امّا دست سرنوشت
واسه ی نصف جهان ِ چون بهشت
قصّه ی تلخ و بد آهنگی نوشت :
آخه دنیا میدونه
اصفهان با چل ستون و پل خواجوش
میدون ِ نقش جهان و عالی قاپوش
بازار ِ فرش ِ تو دَر توش
گز و بریون و بِـه و خربوزه ی
به شرط ِ چاقوش
همه از زاینده روده
که نباشه ، اصفهان هم
پُـر ِ گرده ، پُـر ِ دوده
نه به لب شعر و سرودی
نه به دل ، نور امیدی ...
نه کسی حوصله داره
مثل شهناز و کسایی
مَردمو کنار ِ خواجو بِـکِشونه
یا کی پیدا میشه
شیش دانگ ِ صداشو
مثل ِ تاج ، به گوش مردم بِـرِ سونه ...
مثل ِ اکلیلی کی میخواد
جای ارحامو ، بگیره ؟
کی می شینه
قصه ی مجید و بی بی رو می بینه ؟
یا کدوم دست ِ ظریف و پینه بسته
رو کدوم قالی می خواد
قامت ِ لیلی رو ببافه ؟
وقتی جای آب سرابه
زندگی پُر التهابه
قصه ها هم
قصه ی خار و خس و نبود ِ آبه
قصه رعیت ِ خونه خرابه
پس ، فقط خدا پناهه
و دعای مردم صبور ِ دور و بَـر ِ مونه
که شب و روز چشم ِشون به آسمونه
به نوای شُر شُر ِ بارون ِ از رو پشت ِبومه
که میگن از ته دل :
کاشکی دست سرنوشت
قصه ی خوبی برامون می نوشت
که همیشه زنده رود
زنده باشه ، جاری باشه
پُـر ِ آب و ماهی باشه
مرغک مهاجر ِ خسته بیاد
به ، پُـفک ، مهمونی باشه ...
و الهی سفره های مردم نصف جهان
پُـر ِ نان و شادی باشه
پُـر نان و شادی باشه ...
بهار 94