پست های وبلاگ

متخلص به ارفع کرمانی فرزند مجدالسادات از شاعران معاصر کرمانی است. شروع تحصیلاتش در مقطع ابتدایی و متوسطه در زادگاهش بوده‌است و تحصیلات عالیه را در حوزه زبان و ادبیات فارسی تا مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه فردوسی مشهد گذرانده‌است.. ارفع ۴ سال پی در پی (۱۳۵۰-۵۴) نویسنده ی برتر کشور شناخته شد.از ارفع کرمانی غزل‌های زیادی باقی مانده که به دلیل گرایش‌های صوفیانه وی در حوزه عرفان قرار می‌گیرند.آنچه از نوشته‌هاو سروده های وی به جاست مجموعه غزلهایش با عنوان «یاس‌ها و داس‌ها» و «دیوان اشعار» و «در شهر قصه هیچ عجیبی عجیب نیست»؛ وهمچنین تالیفی است تحت عنوان«بحث انتقادی راجع به تشبیهات لیلی ومجنون نظامی و جامی». «یاس‌ها و داس‌ها» نخستین بار در ۱۳۷۹ به چاپ رسید و بارها با تجدیدنظر و تصحیحات تازه منتشر شد.در این مجموعه، ارفع تعدادی از غزل‌های خود را چاپ کرد و توانایی خویش را در سرودن غزل نشان داد تا آنجا که می‌توان گفت تعدادی از غزل‌های او از بهترین غزل‌های این دوران به شمار می‌رود.غلامحسین یوسفی که یکی از استادان دوران تحصیل ارفع در دانشگاه فردوسی مشهد بوده دربارهٔ شعر ارفع می‌گوید: «در غزل فارسی معاصر، شعرهای ارفع در شمار آثار خوب و خواندنی و برجسته است. آرامگاه او در بهارستان هنرمندان کرمان است. فرزند وی به نام فواد توحیدی با تشکیل یک گروه موسیقی و استفاده از اشعار پدر، برنامه‌های متعددی در سطح کشور و جهان ترتیب می‌دهد.

"عنقای عاطفت "/ غزلی  از توحیدی

------------------------------

عادت به مهر ، از سر ما رفته خود به خود

از چلچراغ عشق ضیا رفته خود به خود

از لابلای توده ابر سیاه آه

تا کوی دوست ، موج دعا رفته خود به خود

نالید عندلیب که ای وای باغبان

ازلاله های سرخ ، صفا رفته خود به خود

عنقای عاطفت که به دل آشیانه داشت

یا با فریب ساخته یا رفته خود به خود

گفتم به چشمه از چه به مرداب می روی

گفتا که شیب حادثه را رفته خود به خود

سنگی به سینه بوسی آئینه می رود

پژواک بشکنی به هوا رفته خود به خود

تا هی زدم که راه ثواب آن طرف تر است

دیدم که دل به راه خطا رفته خود به خود

توفنده موج هستی من با فنای خویش

تا نقطه چین خط بقا رفته خود به خود

بنشین به جای خویش که دیدم ناگزیر

از یک گذا ، شاه و گدا رفته خود به خود

ارفع ، حدیث مسجد و میخانه کهنه شد

از خانه های خدعه، خدا رفته خود به خود