نویسنده : ژان کو jean cau
تولد : 1925
روزنامه نگار و رمان نویس
چندین سال منشی ژان پل سارتر بود
معروف ترین رمان او ترحم خداست که در سال 1961 جایزه ی گنکور را نصیب نویسنده کرد
وفات : 1993
بازپرس پرسید :
چترباز جواب داد :
- برای این که او روشنفکر دست چپی است . من این جور آدم ها را خوش ندارم .
بازپرس گفت :
- نه بابا ، آزارشان به مگس هم نمی رسد . آدم های خوبی اند .
روشنفکر گفت :
- اجازه می فرمایید ، آقای بازپرس ؟
- خواهش می کنم .
روشنفکر یک مگس از هوا گرفت و به دهان انداخت و جوید و گفت :
- ملاحظه می فرمایید که ما از خشونت باک نداریم . ما به فاشیسم اجازه ی عبور نمی دهیم .
بازپرس با تشدد پرسید :
- کی به شما گفت که این مگس فاشیست است ؟
روشنفکر درماند . چترباز گفت :
- این کارها را می گویند خشونت !
بازپرس با ملایمت گفت :
- شما به ضرر خود اقدام کردید .
آتش از چشم های روشنفکر زبانه کشید . مردی رنگ پریده و لاغر اندام بود. دست های سفیدی داشت . یک مگس دیگر از هوا در ربود و با ولع جوید .
بازپرس گفت :
- شما وضع خود را وخیم می کنید .
چترباز گفت :
- برایش مهم نیست . این آدم ها تشنه ی خون هستند .
چترباز مگسی از هوا گرفت و میان شست و سبابه نگه داشت . با ظرافت ، با نوک لب ها ، بوسه ای بر بال های او زد و آزادش کرد و گفت :
- آقای بازپرس ، تفاوت رفتاراین مرد را با رفتار من یادداشت بفرمایید .
بازپرس گفت :
چترباز گفت :
- همین آدم ها هستند که ما را متهم می کنند که الجزایر را به خاک و خون کشیده ایم.
روشنفکر که هوا را پس می دید هی مگس می گرفت و می خورد . جنونِ خشونت گرفته بود. اشک می ریخت و به روی خود چنگ می زد و در صحنِ دادگاه به دنبال مگس ها از این سو به آن سو می دوید . بازپرس به او گفت :
روشنفکر آرام گرفت . فریاد زد :
- من با شکنجه مخالفم . زنده باد الجزایر آزاد !
چتر باز در گوش بازپرس گفت :
بازپرس با صدای محکم گفت :
- الان امتحان می کنیم . آهای ، ژاندارم ها ، عرب را وارد کنید .
عرب با گیوه و عبا و فینه ، ویک لنگه قالی روی دوش ، وارد شد. بازپرس از روشنفکر پرسید :
- آیا این آقا را دوست دارید ؟
روشنفکر جواب داد :
- من او را محترم می شمارم . من در وجود او به نوع بشر احترام می گذارم و تا وقتی که این شخص برده و اسیر است من آزاد نخواهم بود . من در این راه کوشش می کنم که الجزایر از یوغ استعمار آزاد شود و با فرانسه ، بر اساس تساوی ، روابط اقتصادی و فرهنگی برقرار کند .
دهان چترباز به اندازه ی درِ کلیسا گشاد و چشم هایش از ته نعلبکی درشت تر شده بود . زیر لب غرید که این حرف ها همه از روی پدر سوختگی و حقه بازی است .
- دستتان انداخته است ، آقای بازپرس .
بازپرس از نو رو به روشنفکر کرد و فریاد زد :
- ساکت شوید ! آخر معلوم نشد که شما عرب را دوست دارید یا نه ...
- موضوع دوست داشتن نیست ! دوست داشتن یعنی تحمیق کردن .
چترباز گفت :
- آقای بازپرس ، یادداشت بفرمایید که این مرد می گوید الجزایری ها احمق اند.
بازپرس گفت :
روشنفکر گفت :
- تحمیق در معنای هگلی و مارکسیستی کلمه .
چترباز گفت :
- کمونیست هم هست . یادداشت بفرمایید !
بازپرس گفت :
روشنفکر گفت :
چترباز گفت :
- این یعنی ما را احمق تصور کرده است !
باز پرس به روشنفکر گفت :
- صاف و پوست کنده حرف بزنید . به این سئوال من جواب بدهید : آیا عرب را دوست می دارید ، آره یا نه ؟
روشنفکر از سر لج گفت :
بازپرس گفن :
به چترباز که کلاهش را در دست می چرخاند رو کرد و گفت :
- شما چطور ، سرکار سرجوخه ، آیا شما عرب را دوست می دارید ؟
سرجوخه خبر دار ایستاد و گفت :
- من عرب را دوست می دارم و حاضرم آن را ثابت کنم !
بازپرس گفت :
چترباز نزدیک عرب رفت .
- اسمت چیست ؟
- محمد ، جناب سرگرد .
- اهل کدام ولایتی ؟
- اهل بلده ، جناب سرگرد .
- من بلده را دیده ام . یک میدان قشنگ دارد و یک خیابان که می رسد به سربازخانه .
- بله ، همین طور است ، جناب سرگرد .
- قالیت را چند می فروشی ؟
- پنجاه هزار فرانک ، جناب سرگرد .
- من سه هزار فرانک می خرم .
- اختیار دارید ، جناب سرگرد . بیست و پنج هزار فرانک .
- سه هزار !
- دوازده هزار !
- سه هزار !
- شش هزار !
- سه هزار !
- چهارهزار !
- سه هزار !
- سه هزار و پانصد !
- سه هزار !
- سه هزار و دو فرانک !
- سه هزار !
- خوب ، ورش دار، جناب سرگرد ! خیرش را ببینی .
چترباز سه اسکناس هزاری از کیفش در آورد و عرب آن ها را لای قبایش ناپدید کرد .
بازپرس گفت :
چتربازگفت :
- شیرین ؟ این قالی در الجزایر هزار چوب بیشتر نمی ارزد ! مگر این طور نیست ، محمد ؟
نیش عرب تا بناگوش باز شد ، ولی جوابی نداد .
- دو هزار فرانک کلاه سرم گذاشت ، ولی مهم نیست . من او را دوست می دارم .
بازپرس گفت :
- آقای محمد ، آیا سرکار سرجوخه شما را دوست می دارد ؟ بدون ترس و ملاحظه جواب بدهید .
- بله ، آقای بازپرس .
- آقای محمد ، به عقیده ی شما آیا روشنفکر دوستتان می دارد ؟
- آقای روشنفکر گفت که من احمقم ، مرا دوست نمی دارد !
- ببخشید ، آقای محمد ، من گفتم که الجزایرباید آزاد شود و روابط اقتصادی و فرهنگی با فرانسه بر قرار کند .
بازپرس فریاد زد :
کارشناس وارد شد .
- آقای کارشناس ، این قالی چند می ارزد ؟
کارشناس عینکش را عوض کرد و دست به قالی کشید :
- هزار و پانصد فرانک ، آقای بازپرس .
- متشکرم ، محاکمه تمام شد . سرکارسرجوخه ، شما آزادید .
روشنفکر از ته جگرفریاد برآورد :
- یک بار دیگر عدالت در کشور ما به لجن کشیده شد .
- آهای ژاندارم ها ، این شخص را توقیف کنید ! به حکم قانون ، شما را به جرم توهین به دستگاه عدالت بازداشت می کنم .
روشنفکر را کشان کشان بردند . عرب فینه را ازسر برداشت و سبیل های مصنوعی اش را با یک ضرب دست از جا کند و قبا را از دوش افکند . کتش را جمع و جور و کمرش را محکم کرد و با لهجه ی شهرستانی گفت :
- مرخص می فرمایید ، آقای بازپرس ؟
- خواهش می کنم ، سرکار ژاندارم .
- فردا ، آقای بازپرس ؟ آیا فردا هم باید لباس عربی بپوشم ؟
- صبر کنید تا من پرونده را ببینم ... بله ، فردا سه تا روشنفکر را محاکمه می کنیم . ساعت پانزده حاضر باشید . سرکار ژاندارم ، یادتان باشد که این دفعه سه تا قالی بیاورید .
ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری :
|
|
|
|
| 
ارسال پیام خصوصی
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
بهروز عسکرزاده
سیاوش آزاد
سیدحاج فکری احمدی زاده(ملحق)
محمدرضا آزادبخت
مهدی انصاریان نصما 
