پست های وبلاگ

کمتر پیش آمده شعری بگویم
و به آن افتخار نکنم .
شاید نتونم ، اینجا عکس العملم را بعد از پایان شعر بنویسم .
ولی ...
همیشه اشک شادی بعد از پایان شعر در چشمانم بوده .

با سلام و درود
من اونیم که نمیتونم شعر نگم و
جمله ی اولتون که گفتید اشعار میتونن موجب مرگ یا زنده شدن مخاطب بشن رو با تمام وجودم قبول دارم، چرا که اشعاری در زندگی خوندم که روح منو یا کشته با زنده کرده ،یه مثال بزنم : سعدی میگه : دوش بی روی تو آتش به سرم بر میشد / آبی از دیده میامد که زمین تر میشد / تابه افسوس به پایان نرود عمر عزیز/ همه شب ذکر تو میرفت و مکرر میشد/. گاه چون عود بر آتش دل تنگم میسوخت/ گاه چون مجمره ام دود ز سر بر میشد/ از خیال تو به هر سو که نظر میکردم/ پیش چشمم در و دیوار مصور میشد/ هوش می آمد و میرفت و نه دیدار تو را / میبدیدم نه خیالت ز برابر میشد / …… والی آخر
ازتون ممنونم که برای ما شاعرا (اگه باشم) این مطالب رو که از حقیقت بر میاد نوشتید
پاینده و پیروز پاشید در پناه حق تعالی
درود بی کران بر شما

سلام
اسم این وبلاگ شعره

پس من هم یه بداهه مینویسم
تقدیم به نگاهتون

سعی بی فایده کردم که دل عاشق نشود،شد
غصه بی فایده خوردم که مهاجر نشود،شد
دل ازین سینه چو پر زد که رسد به منزل عشق
سینه بی دل شد‌ وخندید که گفتی دلکم خر نشود،شد

درود بی پایان..

چشمانم زبان سکوت من است
و
سکوت پایان حرفهای ناگفته ی من ..

سراب..م.ن