پست های وبلاگ

من یک شعر رباعی دارم خواستم یک تصویر عمیق فلسفی براش بسازی :

از این مگوی که فصل و فانی شوی

اذان بگوی تا وصل و مانی شوی

گر خواهی با او یکی گردی

چه باطل که خواهی مانی شوی

ــــــــــــــ

 مسائل دنیوی سخن مگو که حقیر و فانی میشوی مثل هم خودشان که فانی اند ، بیا اذان بگو ندای وحی الهی را بگوی تا به او متصل و قدرتمند و جاودانه بمانی منظور از لحاظ جاودانه منظور رفتار و اعمال و کردار ماست که در این دنیا باقی می ماند برای آیندگان، حال اگر بخوای خود او باشی که هستیم جزئی از او ، پس دگر بخوای جاودانه باشی کار بیهوده ای است چون جاودانگی معنایی ندارد چرا که تو بی نهایت هستی