پست های وبلاگ

به نام خدا

دو  سروده استاد سید مهدی زرقانی از شاعران خوش ذوق خراسانی و دبیر محترم انجمن فرهنگی هنری " ندای معاشران" خطاب به استاد مظفر جوینی، در مراسم رونمایی از دیوان و سه کتاب دیگر دکتر ( لازم است اشاره کنیم که ایشان از دانشجویان سابق و به گفته استاد مظفر جوینی همکلاسی تلاشگر استاد است - تقدیم به شما- با احترام -موسسه علمی فرهنگی جهانکده )

یار دبستان شما :

مــن خُــردتــرین یار دبســتان شـــمایم         بر ســفره ی پُر عــاطفه، مهمان شــمایم

مهــتاب گذر کـــرده از ایـــوانِ محبت         مــــرغ  ســـحرم تا  سرِ پیــمان شـمایم

آرام دل غـــمزده ام  لطف شـــما  بـود         مــرهون و دل آسوده ی احسان شـمایم

سوسو نــزن از کوچه ی تاریک رفاقت          عمریست در این معرکه برخوان شمایم

در عهد شـما بسته شده این دل پُر خون          گـــر سر بـــرود باز به پیـــمان شــمایم

ای کاش شـــود معـجزه ای تا که ببـینم          مثــل  غــزلی  در دل  دیـــوان شــمایم

بـــر ســـفره احــسان رقیـــبان نــنشینیم          چـون حاتمی و یکسره بر خوان شـمایم

هم سـروری و ســرو گلستان  وجــودی         همسایه طبع خوش و جــوشان شــمایم

هُد هُد به غـزل خوانی دیوان تو مشغول         مـن مـــانده به بسم اللّه  قــرآن شــمایم

                        در خــوان غزل خوانی تو هیــچ  نـدارم

                         مـن  خُـــردتــرین  یـار دبستان شــمایم

دانای پرهیزگار :

بــــنام  خـــداوند  یـــــزدان  پـــــاک              خــــداوند آب و خــــداوند خــــاک

کـــه از خـــاک و آب آدمی آفـــرید             و از نـــفحه ی خــــویش در او دمــید

خــــرد را و جـــان را به هم یــار کرد           دل و دیــن و دانــش پـــدیدار کـــرد

کــــرامـــت   بـــه  انـــسان  آگاه داد           نــــبی  را  به  درگاه  خــــود  راه  داد

بــــهین آدمـــی  نـــزد آن کــــردگار              بــــوَد  مــــرد دانـــای پــــرهیـــزگار

مظـفر یکی زیــن گـــروه است و بس             که جهل از یدش درســتوه است و بس

خـــرد درنـــهادش چـــو بیدار گشت                به پـــندار نیـک  و به گفـــتار گشــت

ز کـــردار  نیــکش  بـــسی  بهـــره ها            گـــرفتند هم خـــام و هـــم خـــبره ها

به  تـــجلیل او ایـــن هـــمه دوســـتان             نشســـتند چــو گلها  در این بــوســتان

بـــه  حــــرمت  نـــمودند  اقــــبال او             که تا  بشــــنوند  شــــرح  احـــوال او

بیاراست مــجلس به شــوق و طـــرب           گـــروه  مـــعاشر  بـــه   رســــم  ادب

که از وصـــل یاران دلی خَــوش کنیم               هــمه انـــدوه از دل بر آتــــش کنــیم

                                          ----------