پست های وبلاگ

شاعر یک شعر تازه نوشت، پر از واژه‌هایی لبریز از حس مهربانی. 
بعد آه کشید و گفت: «ای کاش می‌شد شعر مرا تمام جهان بشنود!»
در همان هنگام باد که داشت از پشت پنجره می‌گذشت گفت: «من می‌توانم شعرت را به گوش تمام جهان برسانم... فقط یک بار آن را برایم بخوان...»
شاعر شعرش را برای باد خواند. و باد شعر او را زمزمه کرد.
آن‌گاه، زمزمه‌کنان در تمام جهان وزید و شعر شاعر را به گوش تمام موجودات رساند!
از زمزمه‌ی شعر شاعر در تمام جهان عطر مهربانی پیچید!


شبنم حکیم هاشمی