پست های وبلاگ

آیا واقعا شعرهای سعدی.. شعر هست؟
🤭
کوووفت..
واسه چی می‌خندی؟ اینم شد سوال؟
هویجوری!🙈
خواستم یکم شوخی کنم استاد معناگرا.. حرص نخوره
سلام استاد آرمان معناگراااا
مفهوم شعر برای من..
احساس مخاطب رو برمی‌انگیزه! و به سلام..چطوری..خدافظ ختم نمیشه..
شعری که از شعور آدمی سرچشمه گرفته..
حالا می‌خواد در هر قالبی سروده بشه.. مهم نیست..
متأسفانه، ما اصل رو رها کردیم و چسبیدیم به فرعیات..
بنظرم اصل شعر، محتوا و تاثیریه که روی مخاطب می‌ذاره.. نه قالب!
خواهش می‌کنم.. جنگ قالب‌هارو تمام کنیم..
سپید و سیاه
شاخه‌های مختلف کلاسیک همه و همه.. یک هدف دارند و آن جاری کردن احساسات و تفکرات درون شاعر است..
ببخشید که زیاد حرف زدم..
سپاس از شما
در پناه نور و عشق الهی باشید

سلام استاد زراعتی دانشمند
بیکران زیبا و آموزنده نگاشتید


عالی و ارزشمند استاد بویژه این بندِ نَفیس :

هشدار می دهم که رویکرد سلبی به سبک و مکتب و هویت اثر دیگری ، آفتی است بیش از همه بر جان قلم خودتان و عاقبتی جز محو شدن از تاریخ ادبیات ایران ندارد.
توانتان را صرف «لنگ کردن» رُقَبای مسابقه نکنید و نبوغتان را بر دویدن خودتان متمرکز نمایید.
چه کسی سند جنگل سرسبز ادبیات ایران زمین را به نام شما زده است که در مورد گونه های درخت و گل و گیاه آن تصمیم بگیربد کدام باشد یا نباشد؟!

سعدی هم که نیاز به گفتنم نیست سعدی عزیز است و مثل خودتان شخصیتی کم نظیر دارد. روح شریف‌شان شاد .


سعدی استاد سخن است در عین عمل

سعدی شیرازی در یکی از خاطرات کودکی خودش می گوید:

\"یاد دارم که در ایام کودکی ، اهل عبادت بودم و شب ها بر می خواستم و نماز می گزاردم و به زهد و تقوا، رغبت بسیار داشتم .

شبی در خدمت پدرم - رحمة الله علیه - نشسته بودم و تمام شب چشم بر هم نگذاشتم و قرآن گرامی را بر کنار گرفته ، می خواندم . در آن حال دیدم که همه‌ی آنان که گرد ما جمع هستند ؛ خوابیده اند .

پدر را گفتم :
از اینان کسی سر بر نمی دارد که نمازی بخواند. خواب غفلت ، چنان اینان را از خود بُرده است که گویی نخفته اند، بلکه مُرده اند .

پدر گفت :
تو نیز اگر مثل اینان می خفتی ؛ بهتر از آن بود که در پوستین ِ خلق اُفتی و عیبِ آنان گویی و غیبت شان کنی تا بلکه بر خود بِبالی! \"... . ( از کتاب گلستان سعدی)


سلامت و شاد و سرافرازترین بمانید

سلام و احترام جناب زراعتی
موفق باشید

درودها استاد آرمان گر جناب زراعتی عزیز
استاد بانو یک نور افکنی روشن کرده بر متن زیبای جنابعالی
می توانید با پی گیری همین تقابل نسل پیشینیان با توجه به کم وکیف روزگارشان ،همچنین نسل نو گرا ی خودمان که اغنا نمی شود با قالب های عصر گذشته
پس باید پرداخته شود به ضعف و قوت های شعرمدرن امروز یان
چرا که سعدی خوب یا بد هر چی بود ه نابغه ای بود در عصر خود .
ما چکار کرده ایم از سعدی تا به امروز در شعر سنتی
سوای از دوسه نامی مانند شهر یار با توجه به رشد جمعیت عصرحاضر.وسعت فهم و دانش واندیشه . ارتقاع ارتباطات جمعی و و و و...
چطور تا به امروز حتی شبیهی از سعدی رانیز پرورش نیافته است تاکی باید با الگوهای کنونی مدام همدیگر را تکرار می کنیم ببخشید اگر بالای منبر رفتم، شما لطفا پی گیر همین تقابل ها باشید
با آرزوی موفقیت ها

سلام و عرض ادب جناب زراعتی عزیز و گرامی
زیبا بیان فرمودید
(توانتان را صرف «لنگ کردن» رقبای مسابقه نکنید و نبوغتان را بر دویدن خودتان متمرکز نمایید.)

اولا چندین قرن است که سعدی شیرین سخن
شیرین سخن باقی مانده است و ...
ثانیا به نظر بنده واژگان، همانند هوای اطراف ماست که به طرق مختلف می توانیم استفاده بکنیم و کسی نمی تواند مجبورمان کند که حتما از بینی و یا از دهان یا حتما ایستاده از هوا استفاده بکنیم ولی
اجازه نداریم بازدم آن را به روی دیگران بفرستیم و موجب آزار گردیم

و در نهایت به نظر بنده جنگ و جدال در مورد سبک ها و مثبت و منفی خواندن آنها وقت تلف کردن است.

سلامت باشید

سلام و درود برشما جناب زراعتی رضایی بزرگوار
این بحث اینقدر برایم مهم شده است که از زمان انتشار شعر سعدی تا اکنون هنور ذهنم درگیر این بحث است؛
در شعر بودن شعر سعدی که واقعا شکی نیست..
ولی در تعریف شعر مانده ایم😐

درود بر شما
مطلب بسیار جالبی بود
به قول حضرت مولانا: هر کسی از ظن خود شد یار من
شعر به عنوان هنر چیزی نیست که همه به یک صورت به آن نگاه کنند و همان نگاه منحصر به فرد هم در طول زمان دستخوش تغییر می شود. به عنوان تجربه شخصی من تا چند سال پیش تنها شعر کلاسیک را شعر می دانستم اما حالا تنها دو دلی که دارم در شعر بودن و نبودن سبک موج نو است. از نظر من مادامی که یک متن مختصر، موزون و تاثیر گذار باشد شعر است. هر بخش شاهنامه فردوسی با این که بسیار بلند هستند، شاعر هر صحنه را معمولا در یک بیت و نهایتا در دو بیت می آورد و بعضا دیده ام که در یک مصرع شگفتی می آفریند! شعر شاملو تنها وزن عروضی ندارد وگرنه بند بند آن از نوع خاصی از وزن هجایی پیروی می کند و از تکنیک هایی مانند مکث، ایجاز مفرط و ... در آن استفاده شده است. مادامی که اثری مختصر و موزون بتواند بر دل خواننده یا شنونده تاثیر گذار باشد می توانیم آن را شعر بدانیم، وگرنه بحر طویل نه متخصر است نه تاثیر گذار و تنها موزون است و نوعی نثر موزون باید به شمار آید (مگر این که خواننده از به شگفتی وجد بیاید!)
پاینده باشید

بنام خدا

سلام بر شاهین خان گرامی و دوستان فرهیخته،
خلاقیت و نوآوری در هر زمینه ای نه تنها قابل احترام که گاه ضروری است مشروط بر اینکه به باورها و عقاید دیگران آسیب وارد نشود.
احمد شاملو با این توجیه که پرداختن به قوافی و وزن بدلیل محدودیت واژه ها شاعر را در حصار خودساخته ی کلام محبوس می‌کند نوع جدیدی از نگارش در حوزه ی ادبیات فارسی ابداع کرد که از قید وزن و قافیه رها بود و قالب سپید نام گرفت.
بنظر میرسد ترجمه ی آنچه در ادبیات غرب شعر نامیده می‌شود در گرایش شاملو به قالب سپید بی تاثیر نبوده است.
برخلاف نظر برخی دوستان که تلاش می‌کنند با ایراد اتهامات عجیب و بدور از عقلانیت مانند غرب ستیز و شرق گرا این حقیقت را مخدوش سازند، رد ادبیات غرب در آثار شاملو کاملا مشهود و غیر قابل انکار است.
اساسا تأثیرپذیری از ادبیات سایر ملل بمعنای تایید فرهنگ بیگانه و انکار داشته های خود نیست که بتوان آنرا به ستیز یا جانبداری از یکی متهم کرد.
اگر این نوآوری شاملو با هر گرایش و دیدگاهی به ادبیات ایران و جهان صرفا به تولد قالب سپید منجر میشد بعنوان شیوه ای جدید در زمینه نگارش و آفرینش آثار ادبی، ارزشمند و قابل احترام بود.
اختلاف زمانی شکل می‌گیرد که در فرآیند معرفی قالب سپید، آثار شاعران بزرگ این سرزمین مورد بی مهری قرار گرفته و با نگاهی مردد اعتبار شعر بودن آنها زیر سوال می‌رود.
این باور هنگامی مطرح می‌شود که با توجه به تعریف رایج از شعر در آنزمان، پذیرفته شدن قالب سپید بعنوان گونه ای جدید از شعر با شک و تردید همراه بود و بسیار عجیب بنظر می‌رسید آنچه هنوز موجودیتش بعنوان شعر به رسمیت شناخته نشده در صدد انکار متونی است که قرنها در فرهنگ این کشور با عنوان شعر ثبت و ضبط شده است.
آنچه در این میان اهمیت دارد اینست که پیش از ظهور شاملو و قالب سپید، تعریف مشخص و روشنی از شعر وجود داشت که آنرا از نثر متمایز می‌کرد. اگر این تعریف را درکی قراردادی از آثار شاعران قلمداد کرده و بنا بود معیار تفکیک شعر و نثر تغییر یابد و قالب سپید یا هر قالب دیگر ملاک اعتبار شعر باشد، کمترین انتظار ارائه تعریف جدیدی بود که با استناد به آن بتوان شعر و نثر را تمیز داد امری که هرگز محقق نشد و ابهام ایجاد شده در مقوله ی شعر و نثر تا امروز همچنان پابرجاست.
گاهی برخی افراد با شاهد آوردن از آثار فلاسفه ی قدیم چنین وانمود می‌کنند که عده ای با تنگ نظری از پذیرفتن قالب سپید بعنوان گونه ای از شعر فارسی امتناع، و بجای تمرکز بر امور خویش توان خود را صرف نفی آثار دیگران می‌کنند. چنین باوری که بیشتر با هدف حمایت از دوستان مطرح می‌شود با واقعیت فاصله ی زیادی دارد.
ضمن گِله از بزرگوارانی که برای طرح انتقاد خود ترکیب \"لنگ کردن\" را بکار برده اند که در شان اهالی قلم و این محیط فرهنگی نیست باید انتخاب کرد از میان دو مقوله ی پذیرش قالب سپید بعنوان شعر و انکار شعر شاعران بزرگ این سرزمین که میراث دار آن هستیم کدامیک مهم تر و دغدغه ی اصلی است و در اولویت توجه قرار دارد.
با نگاهی اجمالی به دلایل موزون و مقفی شدن متون ، حکمت رواج چنین شیوه ای در آثار نویسندگان متاخر بروشنی آشکار شده، و بخوبی درمی یابیم چرا شاعران بزرگ در گذشته علیرغم دشواری رعایت وزن و یافتن قافیه ی مناسب ترجیح می‌دادند در قالبی آهنگین اشعار خود را منتشر نمایند.
از توجه دوستان سپاسگزارم و با انتشار بخشی از نامه ی فروغ فرخزاد به احمدرضا احمدی از شاعران برجسته ی موج نو مطلب را به پایان می برم:
\\" احمدرضای عزیز وزن را فراموش نکن به توان هزار فراموش نکن، حرفهای تو این ارزش را دارد که در یادها بماند.
چیزی که تو انتخاب کردی اسمش آزادی[قلم] نیست نوعی سهل انگاری و راحت طلبی است مثل آدمی که تمام قوانین اخلاقی را زیر پا بگذارد و بگوید از این حرفها خسته ام و همینطور دیمی!!! زندگی کند.\\"

دوم دیماه 140‪1

درود مجدد جناب شعبانی فرهیخته و اندیشمند
در مورد مطالب شما اندیشیدم. تلاش می کنم به روشنی و صراحت نکاتی را از نظرگاهی غیرادبی مطرح کنم تا شاید برای مسئله ادبی چند ده ساله، پاسخی قانع کننده و راهگشا باشد.
در عرصه شعر، چند پیش فرض اساسی وجود دارد که همه صاحبنظران در همه سبک های ادبی بر روی آن توافق دارند:

1ـ اختلاف نظر بین ادیبان در مورد اینکه سروده های سبک یا قالب دیگری، «شعر هست یا نیست؟» بیش از نیم قرن سابقه دارد و بعید است به همین سیاق تا نیم قرن دیگر هم به تفاهم برسند.
2ـ همه صاحبنظران و طرف های مباحثه در همه سبک های شعر، اتفاق نظر دارند که ادبیات خصوصا شعر یکی از شاخه های هنر است.
3ـ مشابه همین اختلاف نظر و مجادلات در شاخه های دیگر هنر هم بین طرفداران سبک ها و قالب ها وجود دارد از جمله موسیقی و نقاشی

اما یک نکته طلایی در این میان وجود دارد:
مرزبندی مفهومی بین شعر و غیر شعر، رسالت ادبیات و ادیبان نیست. این رسالت بر دوش فیلسوفان در شاخه فلسفه هنر است. همان زمان که فیلسوفان مرز بین «هنر و غیر هنر» را مشخص می کنند تکلیف «شعر و غیر شعر» هم معلوم می شود...

طرفداران و شارحان هر سبک و قالب شعر فقط می توانند به تعریف، دسته بندی، سیرشناسی، آموزه گذاری و... در درون سبک خود بپردازند. آنان به لحاظ فلسفی و در جایگاه نظری «درون سبکی»، نمی توانند به تعریف عام شعر بپردازند چه برسد به اینکه آن را به طرفداران سبک های دیگر هم تعمیم دهند و تحمیل کنند.

مشابه همین مرزبندی مفهومی را در حوزه علم هم داریم. صدها هزار دانشمند علوم دقیقه و غیردقیقه در درون و دامنه حوزه علمی خود به اندیشه ورزی و بیان علمی مشغول هستند. اما رسالت جداسازی «علم و غیر علم» بر عهده دانشمندان نیست بلکه بر عهده فیلسوفان در شاخه فلسفه علم است.

حال ببینیم هنر (و به تبع آن شعر)، چه خصیصه های اصلی و قطعی دارد:
1ـ منحصر به فرد است. (تولید انبوه نمی شود.)
2ـ دستورالعمل ساخت (معطوف به محصول) ندارد.
3ـ تجلی چشمگیر نبوغ و خلاقیت از نظر مخاطب است.
4ـ سازه هنری در نظر مخاطب از سازه های روزمره عامه مردم متمایز است.
5ـ موجب برانگیختگی ملموس احساسات و عواطف مخاطب می شود.
6ـ ........

خصیصه هایی نیز برای هنر مطرح است که روی آن اتفاق نظر وجود ندارد. مانند «متمرکز کردن اندیشه و هوش مخاطب بر مقوله ای خاص»، «دخالت تخیل در خلق محصول هنری»، «تناسب و زیبایی محصول هنری» و... که این خصیصه های غیرقطعی، معیار مبحث ما نیست.

با تاکید بر خصیصه های قطعی هنر و بر مبنای مرزبندی مفهومی فلسفه هنر از «هنر و غیر هنر»، می توان گزاره زیر را با درجه بالایی از اطمینان بیان نمود:

اکثر سروده های سبک ها و قالب های شعری که تاکنون ظهور و گسترش یافته اند (کلاسیک، نیمایی، سپید و...) قطعا شاخه ای از هنر یعنی شعر محسوب می شوند.

و خصوصا در مورد سبک یا قالب یا بی قالب! بسیار مجادله آمیز «موج نو»، سروده های استاد احمد رضا احمدی و دوستانش هم شعر هستند چون آن خصیصه های قطعیِ برشمرده برای هنر را دارا می باشند.

درباره بکارگیری عبارت «لنگ کردن» هم حق با شماست و سپاس که تذکر دادید. اصل مطلب صحیح است اما ترکیب گزاره، خطاب عام دارد که ویرایش می کنم تا به خطاب خاص تبدیل شود.

بنام خدا

شاهین خان گرامی سلام و احترام دوباره،
و درود به دوستان همراه،
پیش از هر مطلبی لازم می‌دانم ادب و متانت برخاسته از دانش جنابتان را قدر بدانم و به یادگیری اصول گفتگوهای منطقی از محضرتان اعتراف کنم.
کاملا با نظر جنابعالی موافقم که محدوده ی اختیارات نویسنده از ذهن تا قلم است و تعیین جایگاه برای آثار خود و دیگران در طبقه بندی های متعارف فاقد ارزش ادبی و قابل قبول نیست. هر فرد مختار و مجاز است قالبی را که قوی‌تر و رساتر می‌داند برای ثبت اندیشه های خود انتخاب و حتی قالبی با مشخصات جدید، همسو با استعدادهایش ابداع نماید. تا زمانیکه مرز بین شعر و نثر با تعریفی مشترک، روشن و جامع تعیین نشده با هیچ منطقی نمی‌توان قالبها را قضاوت و در خصوص \"شعر\" یا \"نه شعر\" بودن آنها حکم قطعی صادر کرد. این اصل زمانی محترم است که همه خود را ملزم به رعایت آن بدانند. شاهین خان اجازه میخواهم با صراحت بیشتر به روند ایجاد فضای حاکم بپردازم. نمی‌توان این حقیقت را کتمان کرد که بحث \"شعر هست یا نیست\" با تولد قالب سپید آغاز و بر شعر شاعران بزرگ این سرزمین بیرحمانه و بدون دلیل خدشه وارد شد طبیعی است در چنین شرایطی حساسیت علاقمندان به شعرای متاخر برانگیخته و برای دفاع از موجودیت آنچه قرنها شعر شناخته می‌شده واکنش نشان می‌دهند. منصفانه نیست در شرایطی که پیروان این قالب همچنان بر باور خود در نفی آثار گذشته پافشاری میکنند واکنش مقابل را کودکانه، سطحی و بیحاصل بدانیم. قضاوت و ارزش‌گذاری آثار دیگران بدعت نامبارکی بود که نتیجه ای جز پراکندگی و تقابل آرا و البته جلب توجه مخاطبان برای آن متصور نبوده و نیست و بنظر نمی‌رسد ارائه نظرات شخصی تغییر جدی در مواضع دو طرف ایجاد کند آنچه موجب امیدواری است شکل گیری و رسوب فرهنگی در طول تاریخ است تجربه نشان داده تصمیم گیرنده ی نهایی در پذیرش یا رد پدیده های فرهنگی و انتقال آن به نسل‌های آینده خرد جمعی مردم است کافیست از یک جامعه ی آماری نام چند شاعر پرسیده شود، پاسخ هرچه باشد فرهنگ غالبی است که باقی خواهد ماند.
در پایان اجازه دهید به رابطه شعر و موسیقی اشاره کوتاهی داشته باشم. اگر موسیقی را هنری قائم به ذات بدانیم که در روحِ طبیعت جاری است، متنی که هماهنگ با موسیقی واژه ها را یکی پس از دیگری برقص در می‌آورد و در جای صحیح خود می نشاند را چه باید نامید؟
ختم کلام را متبرک میکنم به ابیاتی از استاد شهریار رحمه الله
دل اگر خداشناسی همه در رخِ علی بین
به علی شناختم من بخدا قسم خدا را
به جز از علی که آرد پسری ابوالعجایب
که علم کند به عالم شهدای کربلا را
بخدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
چو علی گرفته باشد سرِ چشمه ی بقا را

با سپاس از حوصله و سعه ی صدر جنابعالی و دوستان،

سوم دیماه 140‪1

درود مجدد جناب شعبانی عزیز و والااندیش
سپاس برای لطفی که به بنده دارید.
از نظرات ارزشمندتان استفاده بردم.
من هم از بی اخلاقی های موجود در فضای ادبی، کم و بیش مطلع هستم و آن را نکوهش می کنم. شخصا از اشعار و حتی شخصیت برخی شاعران خوشم نمی آید اما در مقام مباحثه گر، شرط انصاف این است که این میل را دخالت ندهیم و امید است چنین کرده باشیم.
همانگونه که در جریان مباحثه مشاهده فرمودید تمام تلاشم را کردم که سوگیری عاطفی و احساسی به سبک یا قالب خاصی را در سیر استنتاجی خود دخالت ندهم. اصولا از اولین خصیصه های اندیشه ورزان به حداقل رساندن تاثیر سوگیری در حصول نتایج نظری است.
در پایان این گفت و شنودها، از شما و دوستان دیگر، بسیار آموختم و قدردان این موهبت هستم. همچنین برداشتم این است که روی موضوع بحث، اشتراک نظر زیادی داریم.
در پناه خدای مهربان، پاینده بمانید با قلمی درخشان و ذهنی جوشان

سلام و ارادت شاهین خان،
تواضع و ادب والا در کنار معلومات برجسته ی جنابتان موجب آموختن همراه با لذت از محضر مبارکتان شد انشااله با هدایت بزرگانی چون شما مسیر گفتگوهای اخلاق محور و منطقی بیش از پیش هموار شود اجازه دهید و قابل بدانید در رکابتان با افتخار هستم شاد و سلامت باشید پایدار و با عزت 🌷

درود بر جناب محمدی عزیز و دانشمند
در ذیل شعر «پل»، اشاره مختصری داشتید نقل به مضمون از بنده که گفته ام:
«شعر راه خودش را می رود.»
دقیقا این جمله را نگفته ام اما این جمله را به شرط شفافیت صحیح می دانم. هرچند گمان می کنم منظور متفاوتی را برداشت کرده اید.
هیچ انسان عاقلی که با ادبیات و شعر، آشنایی اجمالی داشته باشد نقش چشمگیر و سازنده آموزگاران فنون ادبی و منتقدان را در ارتقای سطح ادبی اشعار و افزایش غنای ادبیات انکار نمی کند. «آموزگار و منتقد» همان نقشی را در سپهر شعر دارند که واحدهای تحقیق و توسعه (آر اند دی) در بنگاه های بزرگی مثل بنز یا ایرباس برعهده می گیرند.
من جایگاه رفیعی برای آموزگار و منتقد ادبی قائل هستم. در جریان گفت و شنود ذیل شعر «فیله زبان»، این جملات را در مورد «منتقد» گفتم که شاهد مدعایم است:
«...منتقد حق دارد همه ابعاد و ارکان یک شعر را نقد کند. می تواند برای یک شعر 4 بندی، 4 صفحه از معایب بگوید و شاعر حتی اگر کلیت نقد را قبول نداشته باشد شایسته است از صمیم قلب تشکر کند و سعی نماید از آن 4 صفحه، حداقل 4 نکته مفید و سازنده بیرون بکشد...»
اما در منظر فلسفه هنر، تولد یک اثر هنری مانند شعر، اگرچه با برخورداری از آموزگار و منتقد ارتقا می یابد اما برای ظهور و بروز (تولد)، فقط به مخاطب نیاز دارد. هنرمند بذر هنر را در رحم ذهن و روان مخاطب می کارد و مخاطب آن را به دنیا می آورد و متولد می کند. آموزگار و منتقد هم نقش «ماما» و «متخصص زنان و زایمان» و «متخصص اطفال» و... را دارند. این معنا به تفصیل در گفت و شنودهای این صفحه مورد تاکید قرار گرفته است.
در ادامه برای آنکه از اذهان فراموش نشود و یادگاری بماند مثالی تخیلی و فرح بخش بیان می کنم تا نسبت بین مفاهیمی مانند تولد شعر، نقد شعر، آموزش شاعری، برانگیختگی عاطفی و احساسی مخاطب و زبان شعر و... روشن تر شود.

به 100هزار سال قبل در کوه های آناتولی (ترکیه فعلی) بر می گردیم. خانواده های کوچک و پراکنده نئاندرتال ها (گونه قبلی انسان فیزیولوژیک) در غارها زندگی می کردند.
مردی 30 ساله، سه روز قبل به آن سوی رودخانه بزرگ و 12 کیلومتری غار خود رفت و زنی زیبا را که برای جمع آوری دانه ها و بوته های وحشی خوراکی از غار بیرون آمده بود و در دامنه کوه جستجو می کرد به رسم مردم آن دوران ربود و دست و پا و دهان بست و با تقلای فراوان به غار خود آورد.
زن خشمگین و چموش، در انتهای غار به گوشه ای خزید و دو روز لب به آب و غذا نزد. ظهر روز سوم کمی خورد و نوشید. اما هنوز عصبانی بود و شراره آتش از نگاهش می بارید. پدربزرگ مرد نصیحتش کرد و چوب کلفتی به دستش داد که زن را ادب و تسلیم کند. اما مرد با همه نئاندرتال های دیگر فرق داشت. او با رسوب رنگی که از رگه های سنگ بیرون زده بود بر دیوار غار نقش می کشید. او محو زیبایی و تناسب اندام زن شده بود و دلش نمی آمد آزارش دهد.
عصر روز سوم به عادت عجیب خویش، به غروب خورشید می نگریست و می اندیشید با زن چه کند؟! ناگهان دستپاچه و مشوش، جملاتی در رابطه با آن زن، به ذهن او هجوم آورد. با ترکیب کلمات و جملات بازی کرد و به چهار جمله کوتاه رسید که زبانی نامعمول با گفتار روزانه نئاندرتال ها داشت.
ترسید از یادش برود و بارها تکرار کرد تا بر ذهنش حک شد. از آنچه در درونش خلق کرده بود به وجد آمد و تصمیم گرفت امشب آن جملات را به زن بگوید. شب فرا رسید و خرگوشی کباب شده را با کمی قارچ و علف خوراکی برای زن برد. زن بسیار گرسنه بود و به ناچار خورد. مرد پایه مشعل را در شکاف غار قرار داد و کنارش نشست و زن کمی خودش را جمع کرد. مرد «دست دست» کرد و با هر زحمتی بود چهار جمله را در گوش زن نجوا کرد. گردن زن در جهت مخالف کمی کج شد و مرد در نور مشعل دید که گونه هایش قرمز شد و لبخند کوچکی بر لبانش نقش بست.
مرد خوب می دانست که چیزی در زن تغییر کرده است. از کنار او برخاست تا برود. چند قدم دورتر زیرچشمی به زن نگریست و دید با نگاهی که دیگر خشمگین نیست خط عبورش را دنبال می کند...

چه اتفاقی افتاد؟!
اگر تاریخ می توانست آن چهار جمله طلایی گره گشا را ترجمه کند احتمالا شعری خلق شده بود. باور کنید اگر ترجمه آن را برای 4 میلیارد زن امروزی ساکن زمین بخوانید تعداد زیادی از آنها نیز به شدت هیجانی می شوند. از منظر فلسفه هنر، این نوع بیان نامعمول و تاثیر چشمگیر هیجانی بر مخاطب، بیانگر تولد اثر هنری یا شعر است.
100 هزار سال قبل، «آموزگار و منتقد» ادبی کجا بودند که شاهد تولد شعر در ذهن و روان مخاطب باشند!
اگر چند آموزگار و منتقد ادبی در زمان سفر کنند و به آناتولی بروند و با آن مرد «هم غار» شوند آیا شعر مرد بهتر می شد؟
آری
آیا موثرتر می شد؟
آری
آیا ماندگارتر می شد؟
آری
آیا....؟
آری

اما آنجا نبودند. همین امروز هم کشاورزان و چوپانان بی سوادی هستند که هیچ از ادبیات نمی دانند اما گاهی شاعرانه و ادیبانه سخن می گویند. من حداقل دو بار در جریان زندگی با این قسم افراد برخورد نزدیک داشته ام. یکی از آن دو، برادرزاده ای داشت که استاد ادبیات فارسی بود و او برایم گفت که سروده های عموی کشاورز بی سوادش با همه نواقص ادبی، شگفت آور است و از اشعار من هم برتر است.
بار دیگر تاکید می کنم وجود «آموزگار و منتقد» شعر، همانند همه شاخه های هنر، به پیشرفت و غنای شعر کمک می کند اما تولد شعر لزوما به آموزگار و منتقد متکی نیست و با همه کاستی ها و معایبش، فقط با وجود مخاطب مجذوب و شوریده، «شعر راه خودش را می رود» هر چند «لنگ لنگان و کشان کشان».
سپاس که این پنجره جدید به مبحث قبلی را گشودید. خصوصا برای آنکه بهانه ساختید مثال قابل بسط نئاندرتال ها، نمود یابد تشکر ویژه می نمایم.
در پناه خدای مهرآفرین، قلمی اندیشه گستر و مهرگستر داشته باشید.

سلام و درود بر استاد بزرگوارم جناب زراعتی رضایی بزرگوار که در این مدت خیلی چیزها از وجود مبارکشان آموخته ام خدا شاهد همیشه بابت وجودشان سپاس گزار بوده ام؛خداوند حافظ و نگهدارش،باشد؛
چقدر مبحث جالبی بیان کرده اید نئاندرتال؛حتی نامش هم دلنشین است؛من که این داستان خیلی خوشم آمد؛
واقعا متنی که بتواند عاطفه انسان را برانگیزد میتوان نام شعر را داد هرچند دچار اشتباهات ساختاری باشد؛
من به شخصه با شعرهای که میخوانم عاطفه درونیم برانگیخته و سرشار احساسات ناب میشوم کمتر روزی است که بدون شعر بگذرد؛
گاها تصور میکنم شعر ذاتی انسان است که هر انسانی ذاتا به آن تمایل دارد!
و همچنین فطری انسان باشد که در فطرت هر انسانی اگربخواهد میتواند موافق با ذاتش شعر بسرایید...
کل خانواده من در طول زندگی شان شعر گفته اند و آن را به وضوح دیدهوام آنم در سنی که شعر گفتن سخت است؛
درست اشکالاتی دارند ولی با آن احساسات برانگیخته می شود
و
الان بهتر میتوانم بتوانم فهمم که چرا قرآن هم متنی موزون است و با خواندن آن عاطفه ها بر انگیخته میشود؛البته بیشتر آنانی که به آن زبان آشنایی داشته باشند...

در پناه خداوندگار استاد بزرگوارم
که مدام از وجودتان به ما لطف می رسد
خداوند حافظتان باشد

سلام و درود بر استاد بزرگوارم جناب زراعتی رضایی عزیز
بگذارید آنچه فهمیدم و برداشت کرده ام را ؛بنویسم...
از این سخنتان:مثالی به ذهنم خطور کرد:
«خصیصه های اصلی هنر اشاره شد. به صورت مستتر، بین آنها «و» وصل وجود دارد نه «یا» فصل. یعنی برای آنکه سازه هنری «تولد» یابد باید همه خصیصه ها با هم وجود داشته باشند نه یک یا تعدادی از آنها.»

مثل این می ماند زمانی که یک کشاورز میخواهد نهال درخت خرمایی بکارد؛علاوه بر خاک مناسب و آب کافی به نور و کودچیزهای دیگر نیز باید توجه داشته باشد؛
شوری خاک؛رطوبت هوا؛گرمسیری یا سردسیری منطقه؛
باران های زمستانی؛بادها ووو...

کشاورز باید به تک تک اینها توجه کند؛
چرا که در غیر اینصورت ممکن است میوه ی درخت نخلش با مشکل مواجه شود؛
یعنی تمامی این عوامل مهم هستندو اینها در کنار هم باعث بوجود آمدن ثمره ی درخت میشود؛
به عبارت بهتر هریک از این علت ها به تنهایی لازم هستند ولی برای زشد درخت کامل نیستند؛
باید تمامی این عوامل دست یه دست هم دهند تا میوه خوشمزه ای به نام خرما را تولید کنند
و فقط به بود تعدادی از آنها نمیشود بسنده کرد...
بنابراین شعر هم باید تمامی خصیصه های که برای یک شعر لازم است را دارا باشد؛
......
در رابطه با آن خود گزینی باید بگویم اگر آن دختر واقعا من بودم ؛گریه نمی کردم
بلکه می مردم...😔
هرچند که پدر شعری را نگفته است...

درودبرشما شاهین جان عزیزم دوستتتتتتتتتتتتتتتدارم عزیزدلم بسیار زیبا نوشتيد احسن برشما پرمفهوم بود 🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐

درودها استاد زراعتی عزیز
وبلاگ قابلاحترامیارائه فرمودید و قابل استفاده

تقدیم با احترام

چنان نازک دل شده ام
از مرثیه ی چند جیرجیرک
برای عزلت شب
گریه ام می گیرد و
غوطه ور در اشک
لبِ ساحلی بیدار می شوم
که فیلم(Cast Away) را
اکران کرده
تا از حافظه ی نهنگیون
خودکشی پاک شود
طبیعت امّا
گوشه ای کِز نشسته بود
شماره ی باران را گرفت:
کی می رسی؟
میان دود و سرفه ی هوا
گیر افتاده ام
که فسیل ها
به نشانه ی اعتراض
قرارِ راه پیمایی گذاشته اند
سکانس بعد
خبر از آسمان رسید
ویزای مهاجرت مرغان دریایی
بر فرازِ چشمانَت آماده است
گفتم تو
پرده عوض شد
خانه
میزانسن را چید
کمد اعتراف کرد
دریا خیاط ست
که موج موج ماهی
درون پیراهنت
شنا می کنند
دیالوگِ آخر
کتابخانه گفت:
سعدی از بوستان
بیرون آمده و
دیوانِ نگاهت را
به گذشته برده
تا دلیلِ سرودنش باشی!!

#سعدی
#پژمان_بدری
#موج_نو
#سورئال
#سپید

درود زیبا بود

سلام و درود جناب زراعتی رضایی بزرگوار
ممنونم از انتشار مجدد این پست..
فرصتی شد تا دوباره آنچه را از شما آموختم مرور کنم...
ممنونم از شما

بی شک دیگر زنده نیست خیلی وقت است مـُرده اما هر جا می روم چشم هایش با من است ،
مثل دو سنگ سیاه و شوم ِآویخته از آسمان تعقیبم.می کند ، امیدوارم بودم با دور شدن از قونیه ، با فرار کردن به دوردست ها از شر این خاطره که مثل مته مغزم را سوراح می کند ، خلاص شوم ، هنوز هم فریادش در مغزم می پیچید ، همان صدایی که پیش از کشیده شدن خون صورتش ، در آمدن چشم هایش از چشمخانه و بسته شدن دهانش پس از کشیدن آخرین دم از حنجره برآورد ، صدایی همانند زوزه گرگی در تله افتاده ، فریاد الوداع آدمی خنجر خورده ..

وقتی کسی را بُکُشی ، حتم بدان که چیزهایی از او به تو سرایت می کند : تصویری ، بویی ، نفسی..آهی ، لعنتی ، صدایی. من بهش می گویم \\" نفرین مقتول \\" .  به بدنت می چسبد و می ماند . شروع می کند به کندن ، انگار که بخواهد بدنت را سوراخ کند و رد شود. تا وقتی که به اعماق قلبت نفوذ کند . آنجا که رسید جا خوش می کند و دوباره در تو زنده می شود. به خوابت می آید و رویاهایت را تکه پاره می کند. روز را هرطوری هست سر میکنی ، اما همین که شب شد و تنها ماندی ، در رختخواب عرق سرد می ریزی. همه مقتول ها در وجود قاتلان به زندگی ادامه می دهند. از هنگامی که قابیل هابیل را کشت ،هیچ قاتلی نتوانسته از کشیدن بار امانت قربانی اش رها شود.

اما از هر آدمی که تا امروز جانش را گرفته ام نشانی با خود دارم مثل گردن آویزهای نامرئی از گردنم آویخته اند ، تنگ هم ، با همه سنگینیشان ...

از ملت عشق


درود و سپاس برای دعوت مطالب مفیدی بود خوندم ، ملت عشق رو دوبار خوندم ، اما خب فصل قاتل رو بیشتر از باقی کتاب دوست داشتم

شاید بشه گفت شعر هم چنین چیزی باشه ...

البته خب علایق و سلایق مخاطب ها فرق داره بعضی ها شاید با ساده ترین خطوط هم احساساتی بشن و بعضی دیگر نه

نه فقط در شعر بلکه در تمام امور اگر یاد بگیرم همونطور که سلیقه و نظر شخصی خودمون واسه مون ارجمند و محترم هست سلیقه و نظرات دیگران نیز چنین ست دنیا جای قشنگ تری برای زندگی خواهد بود

در مورد تفاوت سپید و نظم نمیشه شخصیت کسی که می نویسه رو در این دسته بندی قرار داد ، وقتی کسی سپید سراست اگر نظم هم می نوشت باز هم همون قلم و همون خط فکری رو داشت

مثل اینه که بخواییم شخصیت انسانی رو با لباس های متفاوتش قضاوت کنیم ، که به قول عطار قضاوت کار ما نیست !

و در مورد سعدی هم ، سعدی هر چه بود و هر چه نوشت باقی مانده ، اما اگر کسی اصرار داره از نظرم در مورد سعدی برگردم میگم که آیا شما با نقد سعدی باقی خواهید ماند ؟
و خواهم پذیرفت منتها اگر یک بیت مثل سعدی بنویسید

و فراموش نکنیم که همانطور که الان ما در گذشته گان رو قضاوت می کنیم ، در آینده نیز ما رو قضاوت خواهند کرد


و اما در گذشته اندرز هم بخشی از شعر محسوب میشد ، و الان اعتقاد اینه که شعر سخنی ست که فضای استعاری داشنه باشه ،
موضوع اینه که این تعریف متناسب با زمان و دوران ماست و مسلما باز هم تغییر خواهد کرد

مهم اینه که ... :

ز خاک سعدی بیچاره بوی عشق آید

هزار سال پس از مرگش ار بینبویی

 متشکرم

درود وعرض ارادت خدمت جناب رضایی
مطلب چالش بر انگیزی به اشتراک گذاشته اید ..
مطالب دوستان رو هم مطالعه کردم واستفاده کردم ..
سپاس از شما ودوستان گرامی ..
در مورد سعدی که نمیتونم نظر بدم چون ایشون در شعر نبوغ داشتند که سالهاست نامشون بر سر زبانهاست ..
واما در مورد شعر ..هر چیزی که احساسات وعواطفم رو بر انگیزد رو شعر میدونم حالا میخواد ی جمله حکیمانه باشه یا غزل یا سپید وغالبهای گوناگون ..هنراشخاص رو نمایان میکنه ..
در پناه خداوند شاد وسلامت باشید

درود بر جناب زراعتی و دوستان ناب
به نظرم هر کلامی که در آن احساس ، اندیشه ، شور ، شعور ، فصاحت و بلاغت و تخیل باشد هرچند ممکن است بعضی کم رنگ باشند جدای از قالب شعر است

زنده یعنی زنده بودن با قدیمی های حال
حالها امروز نه ، فردا قدیمی می شوند

مهم قالب نیست مهم آن چیزی است که در قالب می ریزیم

بگذار تا مقابلِ رویِ تو بگذریم

دزدیده در شمایلِ خوبِ تو بنگریم

شوق است در جدایی و جورست در نظر

هم جور به که طاقتِ شوقت نیآوریم

روی ار به رویِ ما نکنی حکمِ از آنِ توست

بازآ که رویِ در قدمانت بگستریم

ما را سری‌ست با تو که گر خلقِ روزگار

دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم

گفتی ز خاک بیشترند اهلِ عشقِ من

از خاک بیشتر نه که از خاک کمتریم

ما با توایم و با تو نه‌ایم نیست بوالعجب

در حلقه‌ایم با تو و چون حلقه بر دریم

نه بوی مهر می‌شنویم از تو ای عجب

نه روی آن که مهرِ دگر کس بپروریم

از دشمنان برند شکایت به دوستان

چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم

ما خود نمی‌رویم دوان در قفایِ کس

آن می‌برد که ما به کمندِ وی اندریم

سعدی تو کیستی که در این حلقه کمند

چندان فتاده‌اند که ما صیدِ لاغریم

عالی‌جناب سعدی

30: