پست های وبلاگ

 

محمد بن عزّالدین حسین (۹۵۳ق ـ۱۰۳۱ق) متخلص به بهائی و معروف به شیخ بهائی و بهاءالدین عاملی، فقیه، محدث، حکیم و ریاضیدان شیعه عصر صفوی بود. شیخ بهائی بیش از ۱۰۰ کتاب در زمینه‌های مختلف تالیف کرده است. جامع عباسی و اربعین از جمله آثار اوست. آثاری نیز در معماری بر جای گذاشته که منارجنبان اصفهان، تقسیم زاینده‌رود اصفهان، گنبد مسجد امام اصفهان و نقشه حصار نجف، از آن جمله است. وی سفرهای بسیاری به نقاط مختلف دنیا کرد و سفر مشهوری نیز همراه شاه عباس صفوی با پای پیاده به مشهد داشته است.

او مقام شیخ الاسلامی بالاترین منصب رسمی دینی در حکومت صفویه را بر عهده داشت.

شيخ بهايی اشعار بسیاری به فارسی و عربی سروده است که بیشتر آنها در کتاب کشکول‏ آمده است و مضامینی عرفانی  دارد. کليات اشعار فارسی او شامل غزليات، مثنويات (نان و حلوا،شير و شکر،نان و پنير)، قطعات، رباعيات، مستزاد و مخمس توسط سعيد نفيسي در ۱۰۳ صفحه، اولین بار در ۱۳۱۶ش به چاپ رسيد.گفته شده این کلیات ناقص بوده و شامل کليه‏ اشعار فارسی نبوده،اشعار عربی را ندارد و همچنین انتساب‏ بعضی از اشعار آن به بهايی، جای ترديد دارد.گفته شده اشعار بهایی شباهت بسیاری به مثنوي جلا ل الدين بلخی دارد.

بهاءالدین عاملی در مثنوی فارسی شیر و شکر برای اولین بار در شعر فارسی، بحر «خَبَب»، رایج در اشعار عربی و نا آشنا در فارسی را به کار برده است.

نمونه اشعار: