پست های وبلاگ

سلام و درود


مینی روایت و نامه ی موجز ( پیامک ) یا به قولِ قدما رُقعه ی

زیبایی است و به گفته‌ی حقّ تان می تواند این سه جمله‌ی

مشهورِ اندکی به طنز متمایل که اکنون به ضرب المثلی خاص

در میانِ مردم نیز برای بیانِ مقاصدِ متعدد ، تبدیل شده است ؛

از اهمّ ِ کوتاهترین داستان های جهان محسوب گردد ؛ چرا که

تمامِ پارامترهای اساسی یک داستانِ کامل ( ۱- مقدمه : آمدم

/ ۲- متن اصلیِ داستان : نبودی / ۳- مُوخره یا نتیجه : رفتم )

را داراست.


البته این نوع ضرب المثلیاتِ نامه سار و داستان گونه یِ

کوتاه‌قامتِ بلند اندیش ِ فلسفی‌مدارِ غنایی‌محورِ فعل‌پرداز

و در کُل ، هایکوروش ، در ادبیاتِ ایران و جهان فراوان است :

مثلاً :


( گشتم ؛ نبود ؛ نگرد ؛ نیست) .



سلامت باشید و شاد

تق تق..
کیست در این نیمه شب می‌زند ضربه به در؟😎
عههههه خونه‌ان.. داستان عوض شد

آمدم.. در زدم.. جواب آمد کیست؟.. اما صاحبخانه خواب‌آلود بود، حواسش نبود جواب نده اصلا گذشته از اون.. به علت گرانی و چیزی در بساط نداشتن.. نمی‌تونست در و بروی مهمان باز کنه

حالا چه وارده دلش کنه؟ تصمیم میگیره صدای گربه دربیاره
میووووو..
بدین ترتیب ..
میهمان خیلی ناخوانده..
پشت در نوشت
آمدم.. می‌دانم که بودی.. اما می‌روم

این بود انشای امشب ما😎

درود بر شما جناب افشاری گرامی

در نهایت کوتاهی تامل بر انگیز است
و آدمی را یاد گفتارها و پر سش های متفاوتی می اندازد که:

هدف از آمدنم چه بوده؟
با چه اندوخته و یا ابزاری و ازکجا آمده ام؟
و چه کار یا کارهایی را باید انجام بدهم؟
و آمادگی برای چه مکانی را باید پیدا کنم؟

پاینده باشید

سلام و عرض ادب جناب افشاری بزرگوار
زیباست و جالب
اما شاید بتوان پایانی تلخ برای این داستان در نظر گرفت.
آمدم؛ نبودی؛ مُردم

درود بر شما جناب افشاری
بسیار داستان موجز و کامل و خیال انگیز

سلام ودرود ادیب گرانقدر
مانا باشید انشاءالله

درود و عرض ادب ،کوتاهی بلند بالا به تحریر درآوردید
و البته قسمتی از یک کتاب را با شما و همراهان این صفحه به اشتراک می گذارم با اجازه ی جناب عالی ،موفق باشید

راز بزرگ عالم:
در خصوص مفهوم و تشخیص خوب و بد و گناه!
من میخواهم بین مفهوم خوب و بد و مفهومی مانند پاکی و راستی و ظلمت و شرارت تفاوتهایی قائل شوم. میخواهم بگویم هر انسانی در قالب انسانیت خود می داند که شرارت ، جنایت ، قتل ، ظلم ، تجاوز و نظایر آن اعمالی غیر انسانی و آسیب زننده به سایر انسانها تلقی میشود. این مساله ای نیست که کسی دیگری را به قتل برساند و بگوید من نمی دانستم قتل کار بدی است ! مگر آنکه بخواهد خود را فریب دهد که فریبکاری هم به خصلتهای منفی درونی اش اضافه خواهد شد. آنچه گناه مینامند در همین دایره قرار میگیرد ولی همچنان بسیاری اصرار بر انجام آن گناهان دارند ، جنایت میکنند، تجاوز میکنند اما هیچکدام اینها را نه تنها گناه محسوب نکرده بلکه با توجیهاتی خوشایند خودشان آنرا به ملزومات و فرایض خداپرستی مرتبط میکنند! پس هرگاه که من میخواهم از بد و خوب صحبت کنم منظورم چنین اعمالی نیست ، اعمال غیر انسانی.
خوب و بدی که میگویم از منظر هر فردی منحصر به فرد میتواند باشد و یکسری رفتارهایی است که ما شاید به نوعی به آنها تفاوتهای فرهنگی اطلاق کنیم. مثلا رابطه دختر و پسر که ما به مشروع و نامشروع تقسیم بندی میکنیم ولی در غرب چنین نیست. یا موسیقی را بعضی به بد و خوب تقسیم بندی میکنند که سابقا در کشور ما حرام هم اعلام شده بود. عده ای همجنسگرایان را مستحق مرگ میدانند و عده ای برایشان قانون و حمایت اجتماعی وضع میکنند ، خیانت به همسر را بسیاری زشت و غیر قابل بخشش میدانند اما عده ای از همان اکثریت این کار را برای خود خوب تلقی و تجویز کرده و انجام میدهند. نوع لباس پوشیدن ، مدل مو ، نوشیدن مشروب و هزاران رفتار اجتماعی با دیدگاهها و برداشتهای متفاوتی وجود دارد که در نقاط مختلف دنیا معانی متفاوتی دارد ، و انسانها اکثرا جبرا و به دلیل نفوذ و یا تسلط سیستم اجتماعی ، سیاسی و یا مذهبی کشور خود یا بر حسب عادتها و باورهای سنتی خود، با شک و تردیدهایی که دارند در مورد انجام دادن یا ندادن چنین مسائلی دچار سردرگمی میشوند.
اینجا نقطه اختلاف انسانها میشود ، خوب آنها در مواجهه با چنین تفاوت ها و تناقض هایی چه میکنند؟ عده ای به قانون اجتماعی کشور خود ، عده ای به عرف! و تقلید از آنچه اکثریت انجام میدهند (و البته هیچگاه مشخص نمی شود که آیا به راستی اکثریتی در پشت یک تشخیص بر مبنای عرف وجود دارد یا عرف یعنی نظری از سوی چند نفر مکتوب شده!) ،عده ای به مذهب خود ، عده ای به ریش سفید قوم یا خانواده خود و عده ای به منطق و استدلال خود و حتی عده ای با استخاره به کتاب رجوع میکنند، چرا برای تشخیص خوب یا بد یک موضوع قادر نیستید خودتان بفهمید؟ چون همگی این مراجع غیر معتبر هستند ، آنها یا خود یک مرجع انسانی هستند و یا در طول تاریخ دستخوش تغییرات و تحریفهای بسیاری شده اند ، تنها و تنها یک راه و یک حقیقت وجود دارد، به مرکز عالم متصل شوید و در مورد آن موضوع تفکر کنید ، خواهید فهمید که انجام آن عمل چه تاثیر مثبت یا منفی بر شما یا دیگران خواهد داشت. چگونه به مرکز عالم متصل شویم و بدانیم؟ از قلب خود!



بارها سخن از راستی قلب شنیدید ، تناقضات بین قلب و ذهن را بارها دیده اید ، آن محور تشخیص است ، آن کانال درونی و رابطتان با کودک درونی است که خود مرتبط با آنسوی عالم است.
می گویند شخصی از محمد پیامبر پرسیده بود : تعریف خوب و بد چیست؟ و او گفت:
از قلب خودتان سوال کنید
از قلب خودتان سوال کنید
از قلب خودتان سوال کنید
چرا او 3 بار چنین جمله ای را گفت؟ چرا اینقدر روی قلب تاکید کرد؟ چرا نگفت به ذهن خود مراجعه کنید! چرا نگفت از یک فقیه یا مرجع و یا حتی خودش بپرسند؟ چرا نگفت به کتاب رجوع کنید؟ چرا هرکس را به قلب خودش رجوع داد؟ مگر انسانها متفاوت نیستند؟
قلب ، دروغ نمی گوید ، قلب آنچه باعث تعالیتان میشود را تشخیص میدهد حتی اگر شادی آن عمل با ذهنتان در تضاد باشد. باور های ذهنیتان از آنچه دیگران به شما دیکته کرده اند ساخته شده، آنها داده هایی هستند که از دوران کودکی ،دیگرانی چون خود شما به انواع مختلف به شما ارائه کرده اند ذهن شما هم گلچینی از آنها را برای خود ذخیره کرده ، وقتی تشخیص را بر عهده مغز خود میگذارید در حقیقت تنها دارید آن را با داده های محدود و خاصی که در ذهن شماست مقایسه میکنید و ذهن هر فردی نیز بر حسب سیستم فرهنگی یا مذهبی و اجتماعی مکانی که در آن قرار دارد به گونه ای متفاوت با داده ها و پیش فرض ها پر شده ولی قلب، اینچنین نیست.
ذهن شما را می توانند شستشو دهند یا داده های خود را در آن فرو کنند ولی در قلب شما خیر. قلب همه انسانها به یک منشا واحد در نهان خود اشاره دارد، قلب خداگونه میسنجد.فقط کافیست به آن رجوع کنید مشکل اینجاست که آنقدر به قلب خود بی توجه بوده اید و به صداهایش گوش نکرده اید که گوشتان نسبت به شنیدن ندای قلبتان سنگین شده است، باید به آن اعتماد و توجه کنید. هنوز پیامی هست که در مذاهب دستخوش تغییرات قرار نگرفته، آن اهمیت نیت درونی است، قلب شکلی که نماد عشق است، محل اتصال شما جایی که احساس را تجربه میکند. و کاری که مغز شما انجام باید دهد آنست که آن احساس را به فکر تبدیل کند و همه اینها انرژی را به جهان آزاد میکنند و انرژی از بین نمیرود. آنانکه دچار قساوت و بی رحمی میشوند را اصطلاحا سنگدل می گویند به این دلیل که قلب خود را کاملا فراموش کرده اند و از منشا بسیار دور شده اند.
به گمان من مردمان این عصر خود را به دست فراموشی سپرده اند تا بلکه روزی علم یا مذهب یا یک منجی بتواند آنها را کشف کرده و به خود آورد. البته اخیرا علم گامهایی را برداشته است، برخی متخصصین اعصاب در مورد اینکه قلب بیشتر یک اُرگان هوش است تا دستگاه پمپاژ خون گفته اند. اکنون علم اعتراف میکند که قلب نیز همچون مغز دارای حافظه و هوش است و سلولهای و غده های عصبی آن همچون مغز است ، در حقیقت از دید علمی قلب به نوعی عملکردی همچون مغز دارد گویی در داخل قلب یک مغز وجود دارد. علم می گوید آنچه که بیشتر مردم به آن واقف نیستند این است که در واقع میزان اطلاعاتی که قلب به مغز ارسال می‌کند بیشتر از آنچه است که مغز به قلب می‌ فرستد. افسردگی یا استرس یا نگرش ها و سایر عوامل روانی اجتماعی، قلب را تحت تأثیر قرار می‌دهد و سلامت قلب نیز متعاقباً بر مغز تأثیر می‌گزارد. برعکس زمانی که فرد احساسات مثبتی را تجربه می‌کند، ریتم قلب و الگوی امواج مغزی هماهنگ و منسجم می‌گردد. قلب به مانند مرکز احساسات عمل می‌کند. شما همگی حقیقت را میدانید ولی در باورش تردید دارید مگر آنکه آنرا از زبان علم بشنوید یا مرجعی مذهبی برایتان بازگو کند و یا در جایی با چشمان خود ببینید.
اکنون زمان تغییر رسیده دیگر انسانها باید متوجه یک اشتباه بزرگ بشوند، باید از زندگی با محوریت ذهنی که بر ترس استوار است به زندگی با مرکزیت قلبی که به خرد و هوش عالم متصل است حرکت کنند. فقط کمی شجاعت میخواهد و ایمان و باور به قلب خود.

شب نما

با درود لازم دیدم توضیحاتی ارائه دهم

مورد اول اینست که در یک اجتماع تا مادامی که ضرری حاصل نشده هر کس در بیان عقیده آزاد باشد پر واضح است که اگر کسی عقیده ای برای ضرر زدن مالی و جانی و شخصیتی به دیگران یا حتی خود داشته باشد کارش محکوم و غیر قابل پذیرش است

مورد دوم اینکه باید کاربردی بودن یک چیز برای زندگی شخصی و جمعی را در اولویت قرار داد برای مثال قانون همجنسگرایان در اولویت نیست در جایی که قوانین اقتصادی ضعیف و قوانین فرهنگی توام با خرافات داشته باشد ابتدا باید به قوانینی رسیدگی کرد که صلاح کلیت اجتماع در آنهاست

مورد سوم اینکه رجوع به قلب شاید منجر به تصمیم گیری احساسی شود و حیطه تصمیم احساسی تنها به خود شخص برمیگردد نه اجتماع تصمیم گیری برای اجتماع بایستی عقلی و منطقی باشد نه احساس گرایانه


و آخرین مورد اینکه یک اجتماع تا زمانی به درجه ای از پیشرفت و رفاه میرسد که مردمان آن همگی در کاری که به سودشان است مشارکت کنند در این راه اگر هر کس تنها بفکر خود باشد ما در نهایت با اجتماعی منفعت طلب مواجه میشویم که عنصر اعتماد در آن بسیار کمرنگ شده و هیچکس برای کسی دلسوزی نمیکند و اهمیت در امور از آن رخت میبندد

شاد و پیروز باشید

درود بر جناب افشاری گرامی
داستان کوتاه جالبی بود