پست های وبلاگ

چشمهایم  را که باز کردم سقف اتاق بود و جای لوستری که دیگر نبود اصلا از روز اول هم نبود و همیشه مرا درگیر ان چنگک خالی میکرد یاد چنگکهایی می افتم که با طنابی از وسط اتاق جسد خالی از روحی را به دوش میکشند دست چنگک در دست طناب و دستهایی اویزان که دیگر هرگز گرم نخواهد شد این حجم پرش افکار همیشه جای تعجب دارد ولی این منم و دنیایی که میتوانم تا هر جا که میخواهم در آن خیال پردازی کنم .

بدنم هنوز از کابوسی که دیدم خیس است و یا این عرق سرد حاصل تبی بود که دیشب داشتم بدون اینکه در رختخواب بلولم مینشینم، سرم گیج میشود از این خیزش ناگهانی هر بار همین برنامه است و من هیچ وقت درس عبرت نمیگیرم .دو دستم را روی شقیقه ام میگذارم و انقدر فشار میدهم که جمجمه ام بفهمد رییس منم، نه انهمه نورون و سلول خاکستری و رگ و ....

دوباره به خوابم فکر میکنم .میخواهم دوباره مرور کنم کابوسی که فقط چهره ی غمگین تو و مژه هایت که از اشک به هم چسبیده مرا درگیر کرده اصلا هیچ چیز جز تو مهم نیست. حتی ان تعقیب و گریز ترسناک و دستهایی که میخواستند مرا از تو بگیرند و یا تو را از من و منی که در ان سیاهی پیدایت کردم با همان تبسمی که دوستش دارم و با همان متانتی که قلبم را مالامال از عشق میکند به سمتم امدی اما نه مثل کسی که برای پیشواز به سمتم می اید فقط به سمتم قدم برداشتی و من خود را چون کودکی گم شده در غربت به اغوشت انداختم محکم تر از همیشه فشارت میدادم محکم تر از روزهایی که بعد از مدتها میتوانم ببینمت و لابه لای ان همه حس امنیت دوباره قربان صدقه ات میروم و تو باز هم در سکوت فقط می ایستی حتی در خواب هم همین کوه یخی و من در خواب همین اتش پر شررم .

دنبال گوشی ام میگردم تا از حالت بپرسم اما درد در تنم میپیچد دستی که دیگر نمینویسد و پایی که نمیتواند حرکت کند و گوشی که معلوم نیست در دستان چه کسی جولان میدهد با خودم زمزمه میکنم نکند نگران شده باشی و از عمق تاریک ذهنم آنجا که پر است از فکرهایی که خودم را هم خرد میکند صدایی به گوشم میرسد زندگی اش بدون تو ادامه دارد حتی به تو فکر نمیکند.و اشکی از گوشه ی چشمم میرقصد و سرمیخورد روی گونه ام.

دوباره خیره میشوم به دیوار و شبیه ماشین حسابی پر از داده  پر از عدد پر از مقایسه و جمع و تفریق میشوم .اصلا نمیدانم چند روز است که نیستم هست و نیستم را حس کرده ای یا هنوز درگیر مطالعه ای؟ اینکه همه چیز از من مهم تر بود را بیشتر از هر وقتی حس میکردم و چشمهایی که نمیدید و من تا عمق خطوط میشی عنبیه ات را حفظ بودم . چقدر تفاوت بود بین من و تو من اینجا نگران تو که شاید نگران باشی و تو ...

و تو

و تو

کوه یخ

در زمهریر احساست من کوهنورد بی تجربه ای بودم که بارها سقوط کرد و باز هم ایستاد و باز هم به سمت قله حرکت کرد.

خسته ام خسته تر از لحظاتی که جواب دوستت دارم هایم سکوت بود و گاهی ممنون.دوباره بغض گلویم را میفشارد و دردی که از کوفتگی تصادف تنم را رنجور کرده .در بین اینها یادم می اید از ان نامردی که گوشی ام را با قصاوت از دستم چنگ زد اگر دزدها میدانستند یک گوشی تنها همدم یک انسان میتواند باشد حس گروگان گیری را تجربه میکردند.

راستی اصلا دلت تنگ شده است؟

فکر نمیکنم این روزها که من هر لحظه در اشوبم لحظه ای هم از فکرت سهم من شده باشد

میخواهم بخوابم شاید برای همیشه

شاید بی من شادترین کوه یخ دنیا باشی

و من خاکستری هستم که از قلبش ققنوسی متولد نخواهد شد

 

شعله