یاد دلتنگی

درست شبیه آدمهای این روزگار...

منتظر باران هستم تا دلتنگی هایم را آب بکشم

باور کرده ام که خیالی بیش نبود

آنکس که با باران آمد ومرا  بارانی رها کرد ورفت..

باورش سخت است که باور کنم او باورم را باور نکرد...

گنگ حرف نمیزنم

میان دلتنگی هایم قدم میزنم...

زندگی ساده میگذشت ولی ناگهان

دستهای نامرئی آمدند

دلهای هرزه قدم پیش گذاشتند و

یاوه گویان از شایعات پوچ حقیقت تلخ ساختند

 ویار جانی را دشمن خونی ساختند...

و او چه ساده وراحت مثل آب شدن برف زمستان

مرا با تمام باورها وخاطرات بارانی فراموش کرد و

در انتهای کوچه باران گم شد..

به خیالش از من دور شده است ولی باید بداند

یکروز به هم میرسیم

بیهوده نیست که زمین گرد است...

پسر زاگرس