مریم

مریم

بچه که بودم
بر پرچین سوخته مریم های آبستن
از معلمی که گیسوی نور می بافت 
پرسیدم
از چند سالگی می شود عاشق شد؟
مریمی داد ؛
بوییدم
هنوز ازتپه ناآموزدگی
فرود نیامده بودم
که نفسهای ساده و صبور باد شمال
به لرزه افتاد
*
دیرگاهی است
خواب های مسیحایی
پی در پی و
تعبیرهای مصلوب
یکی پس از دیگری
از گذرگاه تازیانه های سخت بافت 
می گذرند
بر می گردم
تامریم شکفته ی*
بامداد را ببویم
ای انتظار عجیب
نگران نباش
سکوت تمام اشک های نیامده را
درزلالی خویش
تطهیر می کند

ا-ش
پائیز۸۳
اشاره:
به مریمی که می شکفت گفتم :
الف-بامداد