ترانه..بیدل میگه وقتی که من ساز میزدم

پشت نقاب پنجره تو تنهائی نشسته بود

کنار ساز حنجره..ولی لباشو بسته بود

تنهائی جرئتش میداد مثل ابر بهار گریه کنه

مرد غرور قصه هاش  دیگه تحمل نداره

قصه انتظارشو تموم مردم میدونن

آخرسرنوشتشو تو اشک چشماش میخونن

چه بی خبر گذاشت و رفت حالا یه همدم نداره

حالا تو دفتر دلش شعر واسه خوندن نداره

 شبا که مهتاب می تابید سرروی شونه هام می زاشت

غم هاشو زیرو رو میکرد دنیا هوای دیگه داشت

بیدل میگه یادش بخیر وقتی براش ساز می زدم

وقتی برای چشمای اون من زیر آواز می زدم

  کنار پنجره نشسته بود همون عاشق بی ازل

شکسته پرشکسته دل تو التهاب یک غزل

تو انزوا نشسته بود پشت نقاب پنجره

آره لباشو بسته بود کنار ساز حنجره