امیدبه فردا وفردای دگر..

درخم کوچه نشستم به امید

بارسنگین دلم دوش کشدرهگذری

تا سبکبال شوم ازغم آشفته ی شب

که هموارشده درنفسم

وفراری شوم ازهلهله ی ماتم زا

چوجنینی که دردل مانده

سالیانیست، فریاددلم قفل درون سینه

نه کلیدی ، درش بگشاید

نه صدائی که بیدادکنم

تیله بازی شده این زندگیِ افسرده

همه درکوچه وبازار شدنددلمرده

نیست فریادرسی تاکه بفهمددردت !

غیرازآن بی خبرانی که زروسیم به گردن دارند

دیگران خانه بدوشندوُآواره وزار

تادراین کوچه ی پرپیچ وخمِ چرخ وفلک

دست حاجت ، سوی حق بگشایند

شاید امید به فرداوُ فردای دگر...

آیدهم نفسی ، بگشایدقفسِ بسته ی ما

s@rv

وقتی پاهایش درجبهه ماند

 کفشهایش

دردتنهائی چشید