"سرزمینِ بیجان"
سرزمینیست به تنهایی ِ کوه
به تنَش پاره زمینی بسیار
مرده خاکَش
آسمانَش به ستوه!
در فراقی سرد با او همهجور
دل بریدهست طبیعت به وضوح
آفتاب ِ نیمروزش، رمقی نیست به جان
سایههایش همهجا سرد و تنوک
و چنان دست ِ طبیعت
به خرابیهاش افسونگر ِ شوم!
باغبانی که سری برده
در این دشت ِ کهن
زِ چه باغاش حاصل؟
نه بهارش پیداست
نه خزاناش معلوم!
باغبانا!
در خرابآباد ِ این دهر ِ فُسون
به چه کار این همه رنجت اَفزون؟
شب و روزت نیز باشد ویران
به چه گنجی تو در این باغ
نشستی حیران؟
تو ازین بوم و برت
سیلیِ سختی خوردی
باغبانان همه از بوی گلی سرمستاند
تو چه دیدی که چنین دل بستی؟
دست بردار از این طُرفهی خاکی محروم
هم زمیناش مرده و
هم آسماناش مغموم!
باغبان با دلِ تنگ
سر فرو کرد به دیواری سنگ
وز غماش گشت چنان سنگ ِ صبور
در بهاری زردگون
آسمان میبارید
نم ِ بارانزدهای در دل ِ خاک
سر بر آوَرد زِ باغ
خنده افتاد به لبهای سکوت!
و ازین خندهی تلخ
چه خموشانه فغانی
که به دلهاست هنوز!
به شعر ناب خوش آمدید
موفق باشید