غزل شماره ۴۰

چه کُند آن قلمی کز نفست محروم است
جز تو از هر چه نویسد به خدا مذموم است
چه روان قافیه ها در پی هم می آیند
گرچه بی قافیه هم وصفِ تو با مفهوم است
و مرا حاجت کاویدن سر نیست که نیست
چونکه سیمای تو خود منظره ای منظوم است
هرچه نوشیده ام از جامِ جهان من بی تو
همه اتلاف زمان بوده و بس مسموم است
در صفِ قافیه سازان و سخن پردازان
آنکه جز مدح تو گوید به ابد محکوم است
نهراسم که به راهت بدهم دار و ندار
در رهت کولی و آواره شدن مرسوم است
هر غزل چون بِشَود با سرِ زلفت آغاز
شاه بیتش ز سر آغازِ خوشش معلوم است
بی تخلص نکِشد نثرِ جهان بی تو به نظم
که جهان بی تو سرودن غزلی مختوم است