مَنِ مَن

مَنِ مَن
من در خلوت این چند روزه
مرا ساختم نه یک بلکه ده تن
و دوری از این مردم رویاروی
نسازد لحظه ای غم برمن
من در این تاریکی و خاموشی شمع
درس ها از خود گرفتم
که در این دنیای تاریک
اشک و غصه، نیزه و تیغ
نور قلب ها میتوان دید
من در اتاق ساکتم ارام
حرف هایی را شنیدم
که در این دنیای پر حرف
چه حرفها را که دل ها مینگهدارند
من از این پنجره ی کوچک میدیدم
اسمان پر حرف را
او نیز مثل من
در دلش حرف هامیدهد جا
من در این بازار خوشبختی
با انهمه پررنگی
بی رنگی در دل مردم میدیم
و قصه از بهاری آغاز شد
که بلبلانش نمیخواندن
و با بال زخمی فریاد میکشیدن.

مهرسا کرباسی