ما مرده تو زنده

          (ما مرده تو زنده)
سردی مزاجت را علاج ، با برپایی بساط  دارچین می کنی 
حیف این خاک زر نیست !صرف حاصلخیزی درخت کین می کنی ؟
صاحب اعجاز سربی! چون تو که ناراحتان را تواند چنین راحت کند  
بهزیستی، بهمرگی،بهینه آرامش ابدی با روحمان عجین می کنی 
با دشمن مدارا نمی کنی آرامش دوگیتی را،محترم جانم نکن 

قابلت  را هم نداشت ، آن دل قلوه که در خفارد وبدل با آن با این می کنی 
میل ات به  آفرینشی نیست، حرمتدار  آفریدگارش، آن یگانه
آنکه خالق داد جان و گفت آفرین ،تو  با مرگ نفرین می کنی؟
هزاران غده ی بدخیم نفاق  خود بر تن و جان و جامعه  کاشتی 
تو نخواه باور کنم پروا از سرباز کردن دملهای چرکین می کنی؟ 
درمرز بی مرز خود و خدا مفتولهای رنج و جور  در هم تنیده ایم 
شخم فنا بر جان و تخم عقده درخلا ،بی بر میپیچی و خارآجین می کنی 
انقلاب زمستانی بیار اعتدال بهاری ببر!،سر گل بار بهانه بود
قاصرم  ! هیچ نیاندیشیدم چرا زمستان را بهار آذین می کنی؟ 
گمان،گردی خلاف شاه،ای پادشاه،اما شدی بلاگردان  و پان شاه؟
به جفنگم خرده مگیر تا وقتی خود  چون چغندر عقلم شیرین می کنی
گر بر سری ازتو افسری بود با  باتوم و تفنگ مرصع بشد
با چنین تاجی حتمااز ذره ی عقلم انتظار گوهر و نگین  می کنی ؟
 باغی که گفتیمت آباد گل به کام هیچ زنبور ساده ای نکرد
گل به سر ،زنبورگرسنه جز نیش دارد ؟ طلب انگبین  می کنی ؟
آبرویی نمانده برکویر سبز و بنفش  بدرنگ و حنای بی رنگ شده 
هرچندآبرو را پیش خرید ازوعده به آز و اشک و عرق جبین می کنی 
تو که از تجمل و فخر فروشی و جان همیشه بیزار بودی چرا 
خوراک  فریب گاو همسایه را از لای محنت مسکینان وجین می کنی
سرمایه ات ستم بود  ،بر سر جانی که از بی گناهان مایه بگذاشتی 
با سود  حرام قمار مال غیر، در بازار جهان بیا و ببین می کنی ؟
کم فروشی نکردی در دین،چوب حراج زدی بر بساط دین داریم
بازارت بوده که تن ایمان ساده ام دامن چیندار رنگین می کنی
جان شیرین  بس داده ایم  برکودک خونخوار جنگ تا بخفت
داغ بشرتازه اما بی اعتنا بیدارش ازخواب و خشمگین می کنی 
 از تدبیر  باد هوسهایت ، شقایق های پاک هنوز تاوان می دهند
 از نهنج نام نیکشان با تیغ تدبیر هم افیون تریاک دست چین می کنی؟  
 می شنود گوش تو هم ، گویند عدالت رویایی بیش نیست 
بهر رویاخاموشی دادی،دعوت اجباری به خواب سنگین می کنی؟ 
باز باید بر کلام او که گفت عدالت رویاست بی امان بوسه زد 
تا تو تشنج از عدالت چون وقت دیدن کابوس سهمگین می کنی
کاش می شد بدانم  چه کم گذاشتیم  چه پدر کشته گی داشتیم 
هیزم تری دادم؟دشمنی دور خوان خدابا ما و سرزمین می کنی 
کاش بودم دایه ات می گفتم قصه ات را با فعل ماضی بعید بعید
 یکی بود چنان کرده بود و رفت ،جای می آیی و چنین می کنی
افسوس که  تو با  صد افسانه ی  عبرت از بر، خود را خوابانده ای  
بگو  چه با وز وز مگسهای  دور این حجم از سرگین می کنی 
در محضر خدا معصیت !خاکم بر دهان  ادب هم رفت دیگر از کفم
ما مرده تو زنده، چه با این ماسیده  لکه های ننگین می کنی