تنها

چنین سرگشته و حیران نمودی
مرا تا کویِ خود یکجاکشاندی

مرا از کُنجِ دنجِ خلوت خود به جمعِ ناکسان تنها سپردی 
کنون با قلبی از اندوه و حسرت تو را وا می نهم تا کامِ آخر 
شود بر خاطرم یک جامِ زهری 
تو و لیلی و مجنونِ دلت را 
که تنهاییِ خود فریاد کردی 
به شیرینیِ لبهای چو قندت 
من دیوانه را فرهاد کردی 
نگر بر قلب زار و خسته ی خویش
تمام این تبسم ها دروغ است 
فدای تارِ یک مویِ سرِ تو 
دل و جان و سر و روح و روانم 

"نوثمر"