گَرَت راه بر کویِ ما بر گذشت

گَرَت راه بر کوي ما بر گذشت

ببين عشق بر جانِ ما اين نبشت

که يک تن بُوَد يار و دلدارِ ما

فراوان نثارش همه کارِ ما

به پيکر تو نازک، تو نيلوفري

به سر تاجي از گُل تو داري پري

نوازش تو ميکن تن و جانِ من

بسي مهر افزون به دستانِ من

خدا را تو ما را به راهت رسان

جدا گر که باشم ز پايت چه سان؟

گَرَم يک نَفَس مي رود اندرون

به شوقِ تو آيد نفس هم برون

که تا لحظه اي باشي اندر جوار

بگردي تو شاه و همه کارزار

من و عشق هم پاي با تو، دوان

سراسيمه گريان و اشکي روان

بر اين چهره تا بينم آن روي تو

ببوسد لبانم لب و موي تو

نصيبي که طالب شدستم ز حق

تو باشي، که باشم تو را مستحق

مگو نيست در فکرت انديشه ام

که جان بر ببندم، تويي پيشه ام

مريضي چو من جز طبيبي چو تو

ندارد دوايي، حبيبي چو تو

تو خود مرهمي بر من انداز و باش