تجسم یک رویا

شهرِ ما تصویری از گناه شده . آدما به فکرِ کشتن و قصاص

سَرِ هر شقایقی بالای دار . دنیا جنگلِ بی قانون واسه ماس

عشق و مهربونی زورکی شده . همه جا وجود تزویر و ریا

هر کدوم از عابرای شهرِ دل  . طعمه ی مترسکای بی حیا

نرخِ تن اندازه ی یه لقمه نون ، مرکز اصابت تیرِ هوس

کفترای زخمیِ دلای ما ، به فکرِ رها شدن ازین قفس

خونه های سنگیِ سکوت ما  ، سنگرِ بی سرپناهِ شب شدن

چشمای بی مهرِ این آدمکا ، بیشتر از گذشته بی ادب شدن

نگاها از پشتِ پنجره دیگه ، مثه جغدِ کور از رو غرض شده

با وجودِ این دلای آهنی ، سرنوشتِ آدما عوض شده

حالا با وجود اینهمه عذاب ، وقتشه من و تو از عشق بخونیم

قدرِ لحظه های عمر و بدونیم ، همیشه کنار هم "ما"بمونیم

با مرگِ ستاره های آسمون ، شبِ ما طلوعِ فردا نمیشه

تا خدای مهربونمون نخواد ، قصه ی خوشبختی معنا نمیشه

محمد رضا لطفعلی آینه (دل نواز)

1391/10/24 ساعت 1 بامداد