غزل خدا حافظی

غزال سرو قد من ز اشیانه می رود

ترانه خوان وقصه گو چه پر فسانه می رود

چمن چمن ،دمن دمن، نشانده گل به پیرهن

میان دشت یاسمن ،سلان سلانه می رود

بهار ها گذشت ومن نگاهبان گلشنش

کنون که فصل گل شده زباغ وخانه می رود

کنار سرو قامتش ،خمیده گشت قامتم

به یک نگاه گل فشان چه بی بهانه میرود

نشانده بر شکنج مو ،گل و گلاب و نسترن

به تیر مزه ابروش زده کمانه می رود

غزل سرا ونغمه خوان کنار دلبری چنان

نگار سیمگون من،چه عاشقانه میرود

در ارزوی ماندنش زدیده دلم کنون

سرشک حسرتم نگر ،که دانه دانه میرود

نوای عشق می رسد ز باغ ارزو بگوش

ببین که اهوی دلم شده روانه میرود

خدای حافظ گلش ،که گلشن امید من

میان دود عنبر و سپند دانه می رود