طعم تلخ

علفهای سبزی که می سوزند
یادآور طعم تلخی است
که نُه ماهِ پیوسته به تاریخ
هرشب زیر دلم می زد
وطوفانی که موجهایش
به تخریب ساحل چشمانم
همت کرده بود
و ساعاتی از عمرم راشست
ماندم امیدوار
که عاجزببینمش
از آویختن چنگالهای منحوسش
به بام ایران 
خیره سر 
ابهت زاگرس را نادیده انگاشت
پایش از گلیم پاره اش درازتر
به محالی دست یازید که
توی کتم نمیرود
دل به صحرا میزنم
بوی علف سوخته
نایژه هایم را مسدود کرده است