بادبان عشق

اشک باران رفته است

خنده ی ابر بهاران رفته است

در خم خلوتگه پارک و خیابان های شهر

جلوه های دوستداران رفته است

با صد ارمان رفته است

ای دریغ از یادها

از سکوتی در دل فریادها

ای دریغ از آن بهار رفته بر کام خزان

از فنای دانه ها در بادها

زین همه بیدادها

برف آمد،سرد شد

چشم دل از مه غم پُرگرد شد

هرچه احساس بهاری شد خزان در باغ دل

سبزه زار عشق گل ها زرد شد

آب جوی ها طرد شد

ای خوشا آید بهار

آید آن زیبا نگار باوقار

رود دل دریا شود در پرنیان موج او

زورق مهر و وفا گیرد قرار

بادبانش عشق یار