تکرار تاریخیم

باسلام
بسیار بسیار زیباست هزاران آفرین ولی مصراع دوم این بیت اگر نگویم اشکال ظریفی در وزن دارد لااقل مکثی سنگین دارد که روان کلام را گرفته است این بیت را عرض میکنم
"ما در کنار صرفِ فعلِ حال و اینده
از صد هزاران سالِ پیش، مفعول تاریخیم." کلمه پیش هجای کشیده است و شما فقط یک هجای بلند لازم دارید
میتوانید به راحتی بفرمایی
( پیش از هزاران سالها مفعول تاریخیم "
یا بفرمایید
( از صد هزاران سالها مفعول تاریخیم "
اطاله کلامم را به بزرگواری و استادی خو د ببخشید
با آرزوی بهترینها برای شما یزرگوار

درود بر ادیب گرامی جناب شفیعی بزرگوار
در مرحله اول از اینکه اجازه گشودن پنجره سبز بر شعرتان را صادر فرموده اید مایل شدم قلمی بفرسایم بر این شعر زیبا
دوستان و اساتید عزیزی که به لحاظ ساختاری و عروضی نقد فرمودند کاملا حق دارند و در چندین مصراع شکست وزنی مختصری مشاهده کردم که دیگر نیازی به اظهار نیست.
در کل شعر نابی سرودید ولی در برخی از مصاریع خط و ربط های شاعرانگی مراعات نشده مانند بیت مختار تاریخ که در مصراع دوم پرداختی انجام نشده و مصراع اول الکن مانده است.

شاه بیت شما بیت آخری است که تصویری فوق العاده دارد
تصویر سازی و ذهن را پرواز دادن به ناممکن ها هنر شاعران تمام قد است.
امید که پیروز باشید.
نمکی ریختم برروی سفره رنگین شما
ایام عزت مستدام

سلام و عرض ادب

برای اینکه بفهمیم منظور حضرت شاهرخ از تاریخ چه بوده است ، چاره ای نیست جز اینکه مروری بر تعاریف تاریخ داشته باشیم :

تا پیش از قرن نوزده ، تاریخ عبارت بود از وقایع و خاطرات مشترک نسلهای گذشته ی انسان که اغلب با غلو و یا تخفیف همراه بود و در واقع تاریخ روایت رویدادهای گذشته بود و مورخ فاعل این کار که میتوانست صادق یا دروغگو باشد . اما در عصر حاضر تاریخ نیز بعنوان علمی مدرن شناخته و پرداخته شد و اصلاحات و انتقادات بیشماری بر کتب تاریخ و همینطور تعریف تاریخ انجام گرفت . ما الان در حوزه ی هیستوریسم ( تاریخ گرایی ) چند نوع نگاه داریم :

نگاههای کلاسیک :

تاریخ روایت گذشته انسان است و هیچ قانونی بر آ حاکم نیست
2- تاریخ مخلوق فاتحان است
3- تاریخ را قهرمانان ساخته اند


اما نگاههای مدرن :
1- تاریخ یکی از حصارهای انسان ست . یعنی انسان محصور و مقهور تاریخ است و از خود اراده ای ندارد . شخصیت انسان درین دیدگاه میوه ی تاریخ است . مثلا انسان قرن بیست و یکم با انسان پنج قرن پیش متفاوت است .

2- تاریخ قانونمند است و تمام اتفاقات از یک هسته ی عقلانی برخوردارند . تاریخ نظم خاص خود را دارد و مثلا دیکتاتوری فلانی و دعوای فلان جا قابل تحلیل و حتا پیش بینی ست .

3- تاریخ مدور است . و مرتبا تکرار میشود . داستان حکومتها و انقلابها و تحولاتش مدام در حال تکرار است . و انسان در دام این تکرار مکررات است . یعنی هرچقدر هم اصلاحات صورت بگیرد ، باز عناصر اصلاح فسادپذیر شده و خود به ریکاوری و رفرم نیازمندند . این نوع نگاه دیالکتیک به تاریخ میراث اندیشه ی مارکس بود که میگفت تاریخ دو بار تکرار میشود ، بار اول تراژدی و بار دوم کمدی


همه ی این دیدگاهها خود شاخه های معرفتی هیستوریسم هستند و هرکدام شارحانی دارند . اصولا نگاههای نو به تاریخ باعث بازخوانی متون مورخان شد و نقدهای کمرشکنی به آثار و تالیفات آنها وارد کردند . ( یکیش خود بنده ی کچلم بود )

حالا اینهمه زر مفت زدم تا برسم به این بیت :


ما در کنار صرفِ فعلِ حال و اینده
از صد هزاران سالِ پیش، مفعول تاریخیم.

یعنی در حالیکه ظاهر به حال و آینده دل خوش کرده ایم . اما اسیر گذشته هستیم . مکانیزم این اسارت هم کاملا مشخص است . چون انسان اختیار ساخت اکنون و آتی را دارد . اما گذشته را دیگر نمیتوان به عقب برگرداند و ویرایش نمود .

پس در این بیت شاعر به جباریت هولناک تاریخ باورمند است و تاریخ را زندان بان انسان میداند . این واقعیت تلخ زمانی نمود بیشتری پیدا میکند که شاعر اختیار انسان را نه در تغییر داده های تاریخی که صرفا در تفسیر انها محدود میداند :

مختارِ مختاریم ،برای درک این اجبار
تا انتهای این زمان ،مشغول تاریخیم .


علاقه ی مانا به شاهرخ دلایل زیادی دارد و یکی از آنها اشتراک ذائقه ی حقیر با این بزرگوار است که هردو به نوعی به تاریخ اتصال داریم . و چقدر خوشحال شدم دم صبح که پیش از رفتن به کارگاه متوجه شدم شعری تازه منتشر کردند و کل امروز داشتم سندباد را مرور میکردم که چطور کورد نبود ولی با شلوار کوردی جهانگردی میکرد .... ؟

خوشحالم شاهرخ جان که اگرچه دیر و دور اما بهرحال یافتمت . و راستی آیا کلیدی داری که قفل تاریخ را بشکنیم و فرار کنیم ؟