میراث عشق

پر کشیدم تا فراز آبی ی آغاز عشق
تا کبوترهای راه نیلی ی پرواز عشق
.
از سکون ساده ی آرامش و بی حاصلی
تا نسیم موی بی سامان چشم انداز عشق
.
مرده بودم خواب در بیراهه ی آسودگی
زنده ام بیدار با دشوار مردم ساز عشق
.
بشنوید اما که طرحی تازه گویم دوستان
از شگفتی های پنهان در حریم راز عشق
.
می شناسم عشق را از عین و شین و قاف در
عزلت و شرم و قرار زندگی پرداز عشق
.
می شناسم گریه ها و بغض پیر ابتهاج
تا کلام منزوی در محفل ابراز عشق
.
می شناسم عشق را در زخمه های ذوالفنون
تا نوای تار شورانگیز با شهناز عشق
.
می شناسم عشق را در نقش نستعلیق ها
یا چلیپای روان در پنجه ی اعجاز عشق
.
می شناسم کاشی ی خوش نقشه ی تاریخ را
بر جبین گنبد فیروزه ی طناز عشق
.
هر کجا گنجینه ی ناب هنر آمد پدید
همرهش استاد عشق است و شکُوه باز عشق
.
شاید این شعر و غزل در کوچه باغ اصفهان
سهم ارثی کهنه بود از حافظ شیراز عشق
.
چون کشید از مهربانی ذره را در کوه نور
می کشم در موی جانان تا قیامت ناز عشق