سی و سه ساعت

سی و سه سال گذشت ..
آه...به آیینه بگو
چقدر به دیرسالی معابد مانده ..

سیگاری روشن میکنم ..
کاغذی مچاله میشود ..
بوی سردسیر خون یاغیت،
در دهان پنجره میپیچد ..
بوی چوب ..
بوی الیاف نرم عروسک ،
در ورسیناژ ایروان ..

سیگاری روشن میکنم
زیرسیگاری درشت نقره ، شیهه میکشد ..
آه ، آوای شوکران وریدی ،
آوای الکل
آوای زنبق آبی
رودهای هوشربای گیسوانم را بهم میریزد ..
به فروپاشی تاکها برمیگردم ..
به رایحه ی تلخ تمدن ..
میان فضیلت یک ساعت ..
هنوز
امضای غریزی النگوهایم
در زخم مداین باقیست ..
کرخت و مست ،دراز میکشم ..
خرافه های کپک زده ،از زیر ناخنهایم میچکد ..
از گوشه ی لبهایم ،بوران عاطفه سر میرود ..
پوزه ام را به نازبالشها میکشم ..
.
.

.
اولین آگست ..
اولین ..
کلاغها مغز سرم را تکه تکه میبرند ..
پیرترینشان به جرقه های امرالد حلقه ام خیره است ..
به شبدر چهارپر میان سینه ام چنگ میزنم ..
چند ملاح کبود را ،در تهوع کاشی ها بالا می آورم ...
از ژرفاهای خاطره بیرون میزنم ..
سوگند به نان و شراب
به برهان شیرین شیشه های عطر ،
دوستت دارم ..
مرا ببوس
..نبضم را بگیر ..
سی و سه ساعت مانده ...
به فوگ شبانه ی آغوشت .. ..
به تکیلای پنهان میان پیرهنم ،
به عقوبت دو چشم سیاه ..
به انقیاد زنانگیم
به ماه ..
آه....... به ماه
سی و سه ساعت مانده!...