همدمی نمانده....

گفتم روضه ای به حال  خودم بخوانم ...بازمزمه ی   این منظومه
....

گریه می کنم در فراق دوست
ناله های من از برای اوست  
لانه می کند غم به جان من
پرسه می زند در نهان من
فکر من به سود که می رود
جسم من به حکم که می دود
دست خود به دست که داده ام
عمر خود به پای که رانده ام
بخت من سیاه جان من تباه
همدمی نمانده به غیراز آه
دست من تهی روح من  خجل
غصه مانده در کو چه های دل
حسرتی مرا شعله ور کند
راست رفتن ام در به در کند
فرصتی نیاید به کار من
طاقتی نروید کنار من
گریه کن دل از حال زار خویش
داده ای زکف اختیار خویش
درد دائم استخوان من
آتش افکند در روان من
پیکرم فتاده به چنگ تب
درتمام روز در تمام شب
دکترم نداند دوای من
ای خدا تو دانی شفای من
شکرت ای خدا من چه ابتدا
راه کج نرفتم چه انتها
خم نمی شدم دامن لئیم
او فکنده من را در این جحیم.
دزدی و ریا کار من نبود
جز خدا کسی یار من نبود
عزتی اگر می دهد خداست
هر چه او سرم آورد رواست............