هشت رنج !

گل،
پدیده ای ست
برای پالایشِ  فاصله ها
نه پوسیدن بر
مزارِ پرت و پلای ی من!
***
خوش بود اگر دلم،
در گیر و دارِ فاصله ها
گم نمی شد!
***
زاده، نشدم
زاییدَنَم؛
تا زندگی کنم...
من، هرمِ ِمرگم!...
***
دار، پوسید و
من، هنوز بر دارم!
***
تشت تشت...
اشک می ریزم
تا رَشکم،
غش کند؛
***
کامروا
می شوم وقتی
لُختی،  نبینم؛
و بوی پخت و پزم
اشتهای یتیمی را
پروار نکند!
***
می گویند
خاموش! اما
ساحلِ سکوت را
 نمی یابم!
***
دنیای من
 دیواری ست
شکسته... که
 دم به دم بر سرم
 آوار می شود!
***
- پژواره -