مشق بحر طویل

 یک شب ،که نقب ،زده تارب ،عزم کرده، بر  یادت خصم کرده ،عشقت را هضم کرده، از کار ،بی قرار، سوی خانه ،شدم روانه ،صراط المستقیم، نسیان رامقیم ،ندادم به یادت هیچ راهی، ولو گه گاهی، تنم خسته ،رو مبل نشسته ،چشم بسته ،از یادت جسته، خوابیدم ،به ماورا جهیدم، در جهان جز خود ندیدم، تفرج کردم آغاز، شدم باز ،مست پرواز ،که ناگه بذر جان، از آسمان، روی جهان ، پاشیده شد، چه بی خود، جلویم روی تو سبز شد ،روحم که قبض شد ،قلبم دچار کثرت نبض شد، من ترسان، از کردار خویش پشیمان، طی الارض کنان ،گشتم دنبال جنان، لیک چه سود ،آن روح بی وجود ،خود جهان بود  ،میکرد جنان به پایش سجود، ایستادم ،فرار را بی فایده دیدم ،منتظر عتابت نشستم،چه فراری ناز شستم ،به تنگ آمد نفس ،جهان فراخ شد یک قفس،سوزی آمد چه سوزی،با دو انگشت پیروزی ،به چشمت کردی اشاره ،من چو ابر بهاره،اماده که بباره ، با  همان، دو پیکان ،در کمان ،چشم من را کردی نشان،گفتی حواسم به توهست،هر که مهرم درش نشست ،شد زآن مست ،نشاید که شودچنین پست ،نا گه شدی یک زنجیر ،کردی مرا اسیر،در همان زمان،زنجیرجهان ،از پای جان،به گمان ،داشت میشد رها ،جهان ز من خسته شد ،جانی که به تو بسته میشد ،داشت وارسته میشد ،رستگاری بود نزدیک ،خیره به آن نیک،بی آنکه زنم پلک،که ناگاه ،شدم آگاه ،چه شدآه،گشته بودپگاه،ساعت داد ندا ،از خواب شو جدا ،برخیر محض خدا ،از مبل که جستم ،رفت رستگاری ز دستم،کمر به رفتن سر کار بستم،که دیدم روی صورتم چه اشکی نشسته،چه لبخندی روی لب نقش بسته،همان لحظه که خورد به اشک دستم ،نتوانستم که لبخندم ببستم،گوشی آمد دستم ،شد خبردار شستم،فکر باطل که من رستم ،رستن از خویش نتوانستم،که من همان تو هستم .