سکوت

من بدرود ها گفتم بسیار
خوشی را، زندگی را، دل را
صدایم را به دست خود راهیِ چاهی کردم
شکوه ام را مدفون
راز ها را هم غرق
شب سرم را ناآسوده به بالین کردم
ماضی ام خون می گریست
وجدانم ضجه ها می زد که نسرین چه کنی؟!
من درختی ننشاندم هرگز
شعری نسرودم اصلا...
محتوایش عالی
پایه اش بر وزن باد!
فقط از زشتی عالم گفتم
من زخم هایم را یک به یک به دریاچهٔ شهرم بردم
همه را در دل شوری ریختم
تا به علاجی نرسند آنها نیز
مویه ام در گوش بود
شیونم دردآلود
و نفس هایم در تنگنای خاموشی!
من سکوت را مدیون خویشتن کردم
جام انصاف را شکستم این بار
داد را از قله به پست آوردم
و جفا را ز تحت به تخت رساندم این سان
تا بیداد را مرتبت، شأن شود آری چند!
و جهان را جبر شود این اسلوب
من خود را نه ولی دل را چرا؟!
من وُرا به دار آویختم
من به خاکش دادم
پس ز آن سر را به زیر انداختم
و چه ننگین بود بار سکوت آلودم!
آه!
به کدامین ما به ازا بود که سوخت...؟!
دل در حسرت این بی خبری؟!
به کدامین جنایت، چه گناه؟!
تاوان کدام سوگند دروغ بودش این؟!
کدام بهتان؟!
یا کدامین تزوير؟!