رُعب پرنده

میزند خیمه سرنای خاموش
صبح ناسور رعب پرنده
کید تعمید نان و شرابست
ابرهای عبوسی خزنده ..

شاه- رویای نازکقبایی
ساچی تن ز باران تپنده
شور تصنیف ساق سکوتش
عزلت تاج ماه ی رمنده ..

در خراج سپید تبارش
ذات اسلیمی سبز مینو
هر صدف ،در گلوگاه طبعش
باردار و غنی و سخنگو

سوزمانی آشوب و غوغا
سوز خود را به صحرا علم کرد
گزمه ،نخجیر زرین خورشید
در سبوی خم جام جم کرد ..

گیسوی رام اکلیل کوهی
موج حیران مستانگیها
آبشاری ثمین میفشاند وُ
شهد انگورهایی هویدا

مهره های سبکسار در باد
قصر ساروج و اندام آتش
گوهر ثاقبی خسته ،هیهات
مرد مغلوب و دیوی سیهوش؟!

چون عسلنای مارال شرقی
بزم رامشگری را بیافروخت
قلب یاقوت غم را عیان کرد
یائسه واشهارا به شب دوخت

غلظتش پاکجان و تپنده
پنجه بر ساز سرخ سماوی
برد آن تحفه یاس نگارین
هوش اکناف احساس راوی

گندم دشت حواوشان سوخت
شعشع کوه زیتون بیانگیخت
رخنه در سوق کوی خدا کرد ،
رنج تاریخ در لمحه ای ریخت

پر شده دشت از عطر نابش
از عدم تاک دل کنده کنده
غم گریزان به شهر خزان رفت
پر شد آفاق از صوت خنده !!