تکه چوب

تکه چوبی پاره بر آب روان در گذر بود 
خسته زِ ره، وانگهی بر سنگ سختی تکیه داد
چشمانش را بر گرد آب روان خیره ساخت
وین زمان سنگ با اخم بر وی بتاخت
بوالعجب! تو کز راه نامده ای 
بی درنگ بر گُرده ما پای ناده ای
چوب با لکنتی سخت به ناگه برنهفت
زنهار، زین گذر سواره بر پیاده مِهترست
همچنان در شکایت با هم در آمیختند
ماهی ای بر گرد آن دو جستی خزید
در کلام آن دو به ناگه پرید و خوش بگفتا
بدانید هر آنکس گر توانش هست جانا
می رود دزدیده یا روشن در پی تقدیر خود
بی تلاش از وهم هرگز نیاراید به سود
دست به آستین نِه تا نمانی در این گذار
وین سبب میمانی بیچاره و خوار در عذاب روزگار