سفر زمان و شعر

سرگیجه می گیرد زمان در محدوده ی شعرهایم  
 کسی چه می داند! 
شاید متعلق به عهد چامه ها باشم و  "جهان ملک خاتون" که می گفت:
 "تا مدار فلک و دور زمان خواهد بود..."
سرک می کشم به اندرونی "عالم تاج بانو"، زمزمه هایش شنیدنی ست :
"باکی از طوفان ندارم ساحل از من دور نیست..."
صدای رابعه را به سختی می شنوم از پشت دیوارهای حمام...:
"تو چـــون مـاهی و من مـاهی همی سوزم..."
 در مدار فلک گیج می خورم و پرت می شوم به زمان "رشحه بیگم!"
چه زیبا می خوانَد، نفسش گرم:
 "هر کجا نام ز دانش همه آفاق حجاب..."
کسی چه می داند،
شاید هرگز بازگشتی ندارد 
سفر در زمان چامه ها...