رنگین کمان

رنگین کمان

ز رنگ تو شود هر نگاره ای چو سمن/ شود خجل ز رخت رخساره گلشن

بی رنگ تو نباشد رنگین کمان عمرم/سرخ رنگی زدی بر دل چو آتشین خرمن

سوی نازنین روی تو روشنی راه من/ زلف پریشان تویفتاده روی چمن

نگاه مستان تو می برد مجنون دلم/ غمزه ی شیرین چشم حسرت هر انجمن

عطر نفس های توکوی کند پر ز مشک/ شوی میان جمعی به سان گل در ختن

دلت چو نیلی سپهر ای سرو بالا بلند/ می نهی پندار مه  در بر چشمان من

گشته پروانه مست ز عشوه  و ناز تو/ دامنت بیند انگار به سان دشت سوسن

می ریزد از فراق تو دو بیننده هر دم/ که این درد عشق از من آمد بر خویشتن

دانسته بودم ای کاش این سر یزدان نهان/ آفریدی ز چه,گوهری رنگینه تن

نازک اندامی آید به آغوشم,شاید امشب/ چه خوش گیرد بوی یارمرا پیراهن

ای گلستان نگهی ز مهر افکن <شاعر> را/ به هنگام وصال دیدگان شود روشن