خطای انسانی

یه روز تو دل زمستون
تو خیال برف و بارون
ردپای داغ دروغ
موند تو آسمون ایرون
ستاره های پر از نور
به امید راه عبور
سوختن تو یه راه بن بست
از رویاهاشون شدن دور
تو هوای بی هوایی
با صدای بی صدایی
همه بغضا ترکیدن
خدا جون پس تو کجایی
مرگ آدما حراجه
سکوت درد بی علاجه
هر چی کافره تو این شهر
شب تا صبح توی معراجه
شهر پر از کفتار و گرگه
ماها زخمامون بزرگه
مرگ ظلم و جور و دروغ
مثه اون توبه ی گرگه
ارزش آدما هیچه
وقتی نفرت کادو پیچه
ما شدیم آلت دست و
یه مشت کودک بازیچه
اینجا از غما شلوغه
چشمامون چه بی فروغه
دروغ یه فرض محال و
پدافند سهم نبوغه
رنج ما شده چه جون سخت
تو این روزای نگون بخت
جون خودی رو می گیرن
واسه یه انتقام سخت
در کلیسا رو بستن
کشیش ها شیطان پرستن
با خطاهای انسانی
قامت تاریخ و شکستن
سؤالا شدن نامحدود
جوابامون ولی مشهود
خودمون جمعه فهمیدیم
من نبودم وای دستم بود
درد مون چیه آخه؟ هیس
خود دردیم مشکلی نیس
میتونه بذاره بره
هر کی از اوضاع راضی نیس