در غم سهراب

آمدم سوی مزارت سهراب
(نرم و آهسته مبادا که ترک بردارد 
چینی نازک تنهایی تو)
توخودت خواسته ای
ما که بی مهر شدیم
باز تنها ماندی
در دل کوه سترگ 
روی سنگ قبرت
پرشده گرد و غبار
اشکم از دیده روان 
گشت برغربت تو
آی سهراب بیا !
قایقت را بردند
سوی اندیشه خود 
هرکسی گشته سوار
روی جذر و مد آب
جمله شاعر شده اند
دست بردند به اشعار دلت 
با تو استاد شدند
یا که علامه ی دهر!
وای بر خلق خدا 
آب را گل کردند 
قلب پر مهر تو را خون کردند
قلب چون شیشه ی تو 
اندکی خورده ترک 
از سر کم لطفی
یا که بی مهری ما
آی سهراب بیا!

#مجیدآبسالان