نخل جنوبی

"نخل جنوبی"
ساقه ی نخل سی و چند ساله ام
سوخته است
زمانه قبای تازه ای برایم
دوخته است
از نخل سرم
خرماهای سوخته
بر زمین می چکد همچنان
شراب سی و پنج ساله

بر سرم زخم های تنهایی
خشکانده است
ریشه ی گیسوان خاطرم
اما
این پایان من نیست
تنهایی جا به جا می شود
تنم دستخوش آه می شود
قد مویم کوتاه می شود
زبانم اما نه

من پرنده نیستم که بمیرم
درختم
نخل جنوبی خونگرم و دلپاکم
تا خاک هست زنده ام
ریشه های هر برگم می سوزد
می ریزد
اما ریشه های در خاکم
بترس ای سختی دوران!
من خطرناکم