ردیف اول انجمن

یک روز ردیفِ اولِ انجمنی
دیدم دوسه تا دزدِ بزرگِ وطنی
از نسل همان ها که گران می کردند
در سینه ی گاو، نرخِ جنسِ لبنی
آنها که به جای سکه می اندازند
بر مردمِ ساده آلیاژِ چُدنی
آنها که به اسمِ خودروی ملیِ شان
هم قیمتِ بنز ، میدهندت لگنی
از معرفت و صفاتِ برجسته، تهی
از پول و مراوداتِ وابسته، غنی...
تصمیم گرفتم متوسل بشوم
بر شیوه ی گفتمان.. حقوق مدنی..
گفتم که عزیز، لحظه ای فکر بکن
تو هموطنِ مومن و هم کیش منی
انصاف بده بگو درست است خودت
از کمّی و کیفیتِ جنست بزنی؟
تا کی باید بنوشی از خونِ من و
این ملتِ سرزنده ی از بی کفنی
گفتم که بیا دوباره آباد کنیم
البته بعید است! ولیکن شدنی...
با معنیِ اتحاد خواهیم زدن
بر اکثرِ دشمنانمان تودهنی
**
از آخرِ سالن به سراغم آمد
الطافِ مودبانه ی پیرزنی :
باور داری که با دو خط شعر قشنگ
حتماً کمر فساد را میشکنی؟
هر چند که شاعری و شعرت خوب است
در مبحثِ اقتصاد، خیلی کودنی
الفاظِ تمامِ جمع دشنام شد و
بر گردنم آویخت... چه آویختنی!
القصه به سمت در هدایت کردند
من را... نه مودبانه! با تودهنی..
از آن سه نفر، یکی که اعصاب نداشت
فرمود برو... ولی دیگه زر نزنی..!

#مهدی_صادقی_مود

اصالت ترانه- شاعر کارکشته
وقت حال کردن که برسد نه می توانی حال نکنی نه دلت می آید فرار کنی از دست حال کردن.
وقت حال کردن رسیده با ردیف اول انجمن مهدی صادقی مود که اصلِ ترانه است.
مهدی صادقی مود شاعری است کارکشته، چیره دست، ساده در رو و پیچیده در تو.
شاعری که اگر در شعرهایش نوک و نیش و کنایه را حس نکنی تعجب خواهی کرد.
مهدی صادقی مود اغلب وقتی می خواهد بسراید شعر نمی گوید خیلی ساده و صمیمی با مخاطب صحبت می کند. صحبتی بسیار ساده که انگار می کنی تعدادی در کنار هم نشسته اند و چانه گرمی می کنند.
اعجاز شعر و کارکشتگی اش را آنجا نمایان می کند که می گوید:
فرمود برو... ولی دیگه زر نزنی..!
آوردن فعلی که دیگر مثل قبل استفاده نمی شود مگر در مواردی که شخص مورد بحث آقایی باشد بسیار محترم که جز "فرمود" فعل دیگری نتواند حقش را ادا کند.
در ادامه اما
فرمود برو ترکیبی است که "عفو" را نشان می دهد. امر عفوی که از سوی بزرگی صادر شده و خواه ناخواه باید تا نظر آن شخص شخیص و بزرگ نظرش عوض نشده اجرایش کرد.
ولی این عفو در گرو شرط است، باید "زر نزنی".
شاعری هفده بیت را با زجر تمام ( البته در مورد مهدی صادقی مود اینگونه نیست ) آماده کرده تا از فلان بگوید و بهمان را گوشزد کند و در آخر باید عفو شود به شرطی که دیگر زر نزند.
از این ها که بگذریم "دیگه" وصله ی بدجور ناهمگونی است که با لطافت و نرمی به دست خیاط کارکشته به "فاق" این شعر دوخته شده.
دوختش به قدری ظریف و جنسش به قدری لطیف است که سرتا پای شعر را تحت تاثیر خود گرفته و انگار دارد روی فرش قرمز خودنمایی می کند و صدها عکاس دارند از لحظه ی دلبری اش فتوگرافی می کنند.
لطافت وزن رباعی(ترانه)، کارکشتگی شاعر، تخیل ذاتی، به کارگیری قافیه موصوله با "یاء" و تسلط بی حد و حصر به قوانین شعر و به خصوص طبع نازک مهدی صادقی مود به قدری پیوستگی عمقی دارد و خوش می نشیند که عدم تجانس "یاء" موصوله در بعضی قوافی و اصطکاک بیانی در قافیه "کودن" را می پوشاند.
بی جا نیست بگوییم شعر مهدی صادقی مود پهلو می زند به رباعی. و آهنگ خوش عاریه ای ترانه ی رودکی را دوباره در ضمیر ناخودآگاه خواننده فریاد می زند:
غلتان غلتان همی رود تا بن کوه

عزت زیاد
وحید سلیمی بنی بیست و ششم دیماه 1397