بی وفا

ای کبریایِ شومِ شبهای گریه ام

با من چه کرده ای که تنها نشسته ام

آنقدر ناله کردم ، دیگر بریده ام

از روز رفتنت چه شبها شکسته ام

آنروز درشبِ تنهاییت کسی نبود

من بودم و تو هم بودی وخدایمان

اکنون که دیگر از خدا دل بریده ام

با من چه کرده ای ، شکسته دعایمان

باران اشک ریخته ام در حالة غمت

تا سرد شود شعلة سوزان حرمتت

گویی که دیگر فرصتی نمانده است

ای بی وفا تمام شد غروبِ مهلتت

من مرد قصه ام ، که در خود شکسته ام

شوقم فرو نشست، روزگار می گذرد

یادت باشد که بی شک با بازی زمان

در هر خزانی ، ابرِ بهار میگذرد.