عجب دنياي نامردي !!!

اين سروده و(نامه اي براي او... ) بخاطر تنها برادرم بود كه دريك صعود كوهنوردي چندسال قبل 8 خرداد دراثرسقوط ازقله رُنج جانش ازدست داد ، ازكاستي هاي وزن وقافيه ومعنا پوزش

باتشكر ازعنايت هميشگي بزرگواران نسبت به شاگردخودطنينِ خنده هاي تو ،هميشه مانده درگوشم

سپيدي رفته ازپيشم ، برايت من سيه پوشم

علم كوه وُدماوند ، ازفراقت غصه ها دارند

چگونه رُنجِ نابخرد ، نشانده باري بردوشم ؟

صداي خش خشِ دردم ، ميان مويه پيچيده !

چنان خاروخس خشكي كه دريك كوره روئيده

نگاهم مضطرب مانده ، ميان خاروخاشاكم

كجارويد گُل زردي كه ازبُن ريشه پوسيده ؟!

صداي ناله هاي شب ، شكسته بال پروازم

كه ميداندكه درتاري چگونه باخودم سازم؟

نباشد شهدوشيدائي زهجرت دردوغم نوشم

كجا هستي بداني تو ، دلم پوسيده ازرازم ؟

ميان شعرغمگينم ،‌ هميشه من توراجويم

گلي درصخرها رويد ، به اميد تو ميبويم

مكن يادم فراموشت ،‌اگرچه خودفراموشم

عجب دنياي نامردي ، نميدانم چه ميگويم!!!

s@rv

**

قصدي نيوده كه غمم برملاكنم

مهمان من شده كه اوراشفاكنم

بيچاره غم شده ! نداند كجارود

من مانده ام چگونه خودرارهاكنم

**