سفر با هر که خواهی رو نه با خود ، نا خدا باید

جنون در حد عشق آن  نگار مه جبین ، دل را

به حیرت می برد، مهرش ، پگاهی بر یقین دل را

سفر با هر که خواهی رو نه با خود ، نا خدا باید

که بر امواج و مشکلها سپارد او مهین دل را

دلا در توبۀ بودن ، نبودن راز بودن بود

اگر باشیم زین پس هم ، نباشد دل کمین دل را

کمر بستیم اگر جانا و همت هم اگر کردیم

کمر را بسته بودند و حمیت همچنین دل را

دسار وخرقه  و دلق از همان دستی به ره دادیم

که با دستش برقصیدیم و هم دست او همین دل را

کمال و حسن و ترکیب نگاریم و نمی دانیم

حنابندان این مجلس ، رباید هر گلین دل را

خدا را مردمان باهم کمی محرمتر از این به

کجا آئینه نامحرم نماید هر غمین دل را

قصور پاک بازان هم به وحدت میبرد جمعی

نه هر داری که سر دارد  ،به سرداری یمین دل را

رحیقا باده خوارانت فزونتر ، نابتر کامت

که هر تک جرعه پیل افکن بود هر کو امین دل را