دل شکسته

چه تنها میـــــرود آرام و خسته

ز آزار زمـــــــــانه دل شکسته

نه امیدش هست بر روی یــاری

نه اندک صبر و نیز امــیدواری

نه همت تـــا بســـــازد زندگانی

هدر کردست دوران جـــــوانی

خیالش روزگــــار با اوکج افتاد

سحرگاهش به دامــان شب افتاد

بــرایش عشق والفت رفته ازیاد

تـــرنم های شادی رفته بر بـــاد

ندارد بوی خـــوش آن غنچه گل

نمی خواند بـــــــرایش هیچ بلبل

خــداوندا شب تــارش سحر کن

برایش زندگانی چــون عسل کن

لبش خندان چون مرغ سحر کن

تــــو او را از گرفتاری بدر کن